Skarga na postanowienie wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego
Inspiracja: Legalis
Skarga na postanowienie wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego dotyczy dopuszczalności zażalenia na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego nakładającego obowiązek przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego budynku mieszkalnego. Skarżący wnosi o orzeczenie grzywny dla organu, uchylenie postanowienia WINB, zasądzenie kosztów postępowania oraz wstrzymanie wykonania postanowienia PINB nakładającego obowiązek wykonania ekspertyzy. Skarżący podnosi naruszenia prawa procesowego i materialnego przez organy nadzoru budowlanego oraz brak uzasadnienia decyzji.
, dn. STRONY POSTĘPOWANIA Skarżący: ul. – adres do doręczeń: ul. – Organ, którego działanie jest przedmiotem skargi: Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w ul. – Wojewódzki Sąd Administracyjny w wydział ul. – Za pośrednictwem Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w ul. – Skarga na postanowienie wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego Przedmiot sprawy: Dopuszczalność zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego (PINB) nakładającego na skarżącą obowiązek przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego budynku mieszkalnego. Wnioski skarżącego: 1. Na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: PPSA) w razie niezastosowania się przez organ do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2 PPSA, wnoszę o orzeczeniu i wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 PPSA. 2. Wnoszę o uchylenia postanowienia Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego (WINB) nr z dnia w całości, 3. Wnoszę o zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania według przepisów właściwych, w tym w kosztów zastępstwa procesowego, 4. Na podstawie art. 61 § 3 PPSA, wnoszę o wstrzymanie wykonania postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr 23/15 z dnia 19.9.2015 r. nakładającego na skarżącą obowiązek wykonania ekspertyzy stanu technicznego budynku, 5. Na podstawie art. 153 PPSA wnoszę o wskazanie WINB obowiązku rozpatrzenia zażalenia na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego (PINB) nakładającego na skarżącą obowiązek przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego budynku mieszkalnego. Na podstawie art. 50 § 1 PPSA zaskarżam postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego (WINB) nr (sygn. ) z dnia r., zarzucając mu naruszenia prawa, tj. : 1. Obrazę prawa procesowego, tj. art. 8 i 11 Kodeksu postępowania administracyjnego mającą istotny wpływa na wynik sprawy, 2. Obrazę prawa procesowego, tj. art. 141 Kodeksu postępowania administracyjnego, przez jego niewłaściwe zastosowanie mającą istotny wpływ na wynik sprawy, 3. Obrazę prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego, poprzez jego błędną wykładnię, mającą wpływ na wynik sprawy. UZASADNIENIE Ad 1) Obraza prawa procesowego tj. art. 8 i 11 Kodeksu postępowania administracyjnego. Dnia WINB wydał postanowienie nr (sygn. ), w którym stwierdził niedopuszczalność zażalenia na postanowienie PINB nakładającego na skarżącą obowiązek przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego budynku mieszkalnego i tym samym nie rozpatrzył zasadności zażalenia. WINB uzasadnił niedopuszczalność zażalenia powołaniem się na art. 141 § 1 i 142 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: KPA), uznając, że zażalenie jest niedopuszczalne z przyczyn przedmiotowych, tj. z przyczyn wyłączenia przez przepisy prawa możliwości zaskarżenia postanowienia w przedmiotowej sprawie. WINB argumentację swoją wsparł powołaniem się na tezę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31.8.2010 r., II OSK 1346/09, w świetle którego: „Akty administracyjne wydawane na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118 ze zm.) mają formę postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie, a strona może podważać zasadność takiego postanowienia dopiero na etapie odwołania od później wydanej decyzji oraz w skardze na decyzję organu II instancji, orzekająca co do istoty sprawy”. WINB uznał w ślad za tym orzeczeniem, że postanowienie wydane na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z 7.7.1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 290 ze zm.; dalej: PrBud) ma charakter dowodowy i nie przysługuje na nie zażalenie. Zgodnie z art. 8 KPA organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej. Zgodnie z wyrokiem wyrok NSA z dnia 6 sierpnia 1984 r., II SA 742/84, ONSA 1984, nr 2, poz. 67: „Organ administracji, który w ogóle nie ustosunkowuje się do twierdzeń uważanych przez stronę za istotne dla sposobu załatwienia sprawy, uchybia swym obowiązkom wynikającym z art. 8 i 11 k.p.a.”. Organ wydając postanowienie oparł się na tezie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31.8.2010 r., II OSK 1346/09. Teza ta opiera się jedynie na wykładni językowej dokonanej w tym wyroku. Organ nie odniósł się do wykładni wskazanej przez skarżącego, a zawartej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjny w Warszawie w wyroku z 22.4.2010 r., II OSK 711/09, która to wykładnia obejmuje wykładnię językową, systemową, celowościową i historyczną. W związku z tym organ powierzchownie skorzystał z orzecznictwa sądowego, nie wniknął w głębie wywodu prawniczego zawartego w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjny w Warszawie w wyroku z 22.4.2010 r., II OSK 711/09, i tym samym nie ustosunkował się do twierdzeń uważanych za skarżącego za istotne dla załatwienia sprawy przez co uchybił obowiązkom wynikającym z art. 8 KPA. Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20.2.2013 r., VII SA/Wa 2542/12: „Uprawnień organu administracyjnego nie można interpretować w ten sposób, że w razie wątpliwości należy sprawę rozstrzygać na niekorzyść strony. Przeciwnie, wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść strony, jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie ważny interes społeczny, bowiem tylko takie postępowanie, zgodnie z wyrażoną w art. 8 k.p.a. zasadą, może pogłębić zaufanie obywateli do organów Państwa”. W zakresie dopuszczalności zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud ukształtowało się sprzeczne orzecznictwo NSA. Naczelny Sądu Administracyjny w wyroku z 31.8.2010 r., II OSK 1346/09, opowiedział się za niedopuszczalnością takiego zażalenia, a w wyroku z 22.4.2010 r., II OSK 711/09, za dopuszczalnością takiego zażalenia. W sytuacji rozbieżności orzecznictwa NSA organ powinien przyjąć kierunek orzecznictwa korzystny dla skarżącej, tym bardziej, że wyrok z 22.4.2010 r., II OSK 711/09, dopuszczający zażalenie opiera sią na wykładni językowej, systemowej, celowościowej i historycznej, której nie zawiera wyrok z 31.8.2010 r., II OSK 1346/09, opowiadający się za niedopuszczalnością takiego zażalenia. Takiemu rozstrzygnięciu organu nie stał na przeszkodzie ważny interes społeczny. Organ, który zachował się odmiennie nie pogłębił zaufania skarżącej do organów Państwa. Zgodnie z art. 11 KPA organy administracji publicznej powinny wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwieniu sprawy, aby w ten sposób w miarę możności doprowadzić do wykonania przez strony decyzji bez potrzeby stosowania środków przymusu. Artykuł ten formułuje zasadę przekonywania. „W ujęciu węższym, zasada przekonywania nakłada na organy administracji publicznej obowiązek dołożenia szczególnej staranności w uzasadnieniu swoich rozstrzygnięć”(por. C. Martysz, Komentarz do art. 11 Kodeksu postępowania administracyjnego, w: G. Łaszczyca, C. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1–103). Organ opierając swoje rozstrzygnięcie na tezie orzeczenia lakonicznie uzasadnionej i mając jednocześnie do dyspozycji przekonujący wywód prawny w innym orzeczeniu, którego nie uwzględnił i do którego się co najmniej nie odniósł, nie dołożył szczególnej staranności, czym naruszył art. 11 KPA. Ad 2) Obraza prawa procesowego, tj. art. 141 § 1 Kodeksu prawa administracyjnego, przez jego niewłaściwe zastosowanie, Zgodnie z art. 141 § 1 KPA na wydane w toku postępowania postanowienia służy stronie zażalenie, gdy kodeks tak stanowi. Artykuł ten określa dopuszczalność zażalenia w postępowaniu administracyjnym. Przy czy nie można uznać, że art. 141 § 1 KPA jest jedynym przepisem w systemie prawa administracyjnego, który kreuje dopuszczalność wnoszenia zażaleń. Ustawa z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 615 ze zm.) zawiera dodatkowe przepisy, które kreują dopuszczalność zażalenia, tj. np. art. 14a § 5, art. 20n § 2, art. 33g, art. 62 § 4. Także PrBud zawiera przepisy, które kreują dopuszczalność zażaleń, tj. art. 35 ust. 6, art. 49 ust. 1, art. 49b ust. 4, art. 50 ust. 5, art. 59g ust. 1, art. 71a ust. 2, art. 81c ust. 3. W związku z tym w zakresie dopuszczalności zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud nie ma zastosowania art. 141 § 1 KPA. Dopuszczalność zażalenia w postępowaniach administracyjnych, gdzie stosuje się prawo materialne np. PrBud może wynikać zarówno z art. 141 § 1 KPA ale także z regulacji zawartych w PrBud. Oznacza to, że PrBud nie jest aktem prawnym, który zawiera „czyste” prawo materialne, ale skoro kreuje dopuszczalność zażaleń, więc zawiera elementy prawa formalnego. Dopuszczalność zażaleń na podstawie PrBud może wynikać nie tylko z konkretnego przepisu prawnego, ale może zostać także wyprowadzone w drodze wykładni, tak jak dokonał tego Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 22.4.2010 r., II OSK 711/09. Ad 3) Obrazę prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego, poprzez jego błędną wykładnię. Organ wydając postanowienie odmowne nie dokonał właściwej wykładni art. 62 ust. 3 PrBud. Organ oparł się jedynie na wykładni językowej, polegającej w tym przypadku jedynie na dostrzeżeniu, że art. 62 ust. 3 PrBud w swoim literalnym brzmieniu nie przewiduje wnoszenia zażaleń na postanowienia w zakresie żądania przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu. Wydaje się, że dla organu fundamentalnym argumentem okazała się teza z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31.8.2010 r., II OSK 1346/09 w świetle której: „Akty administracyjne wydawane na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) mają formę postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie, a strona może podważać zasadność takiego postanowienia dopiero na etapie odwołania od później wydanej decyzji oraz w skardze na decyzję organu II instancji, orzekająca co do istoty sprawy”. Należy jednak zwrócić uwagę, że w orzeczeniu tym NSA nie pokusił się o przekonującą wykładnię prawa. Dopuszczalność zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud oparł jedynie na wykładni językowej, a sprawa ta w całym orzeczeniu jest potraktowana marginalnie i lakonicznie. W związku z tym teza ta nie zasługuje na utrwalenie w praktyce orzeczniczej. Teza o dopuszczalność zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud została wyrażona przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 22.4.2010 r., II OSK 711/09: „Jeżeli nieodpowiedni stan techniczny obiektu budowlanego może powodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia bądź środowiska, to zawsze będzie to sytuacja, w której istnieją uzasadnione wątpliwości co do stanu technicznego tego obiektu budowlanego. Z tego wynika, że we wszystkich tych sytuacjach, które uzasadniają stosowanie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) są podstawy do stosowania art. 81c ust. 2 tej ustawy. Trudno w tej sytuacji znaleźć racjonalne powody, które uzasadniałyby zrezygnowanie z kontroli instancyjnej postanowienia wydanego na podstawie art. 62 ust. 3 ww. ustawy”. Ta teza NSA opiera się dokonanej przez sąd wykładni językowej, systemowej, celowościowej i historycznej. Tak dokonana przez sąd wykładnia jest przekonująca i zasługuje na utrwalenie w judykaturze. NSA rozważając w wyroku z 22.4.2010 r., II OSK 711/09, kwestię dopuszczalności zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud słusznie wiąże to zagadnienie z zasadą dwuinstancyjności, prawa do sądu oraz prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej wówczas, gdy przedmiotem postanowienia dowodowego jest zobowiązanie do przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu budowlanego i postanowienie to jest niezasadne. Jak stwierdza NSA należy mieć na uwadze, że zaskarżenie postanowienia w odwołaniu od decyzji na podstawie art. 142 KPA nie jest podstawą do samoistnego zaskarżenia postanowienia. Organ odwoławczy nie wydaje na skutek takiego zaskarżenia odrębnego postanowienia (rozstrzygnięcia), które odnosiłoby się tylko i wyłącznie do zaskarżonego w ten sposób postanowienia. Uwzględnienie, podnoszonych w odwołaniu od decyzji zarzutów odnoszących się do postanowienia, na które nie służy zażalenie, znajduje swój wyraz w uwzględnieniu odwołania i związanym z tym rozstrzygnięciem przewidzianym w art. 138 KPA. Stanie się tak jednakże tylko wtedy, gdy naruszenie prawa przy wydaniu postanowienia, na które nie służy zażalenie, miało wpływ na wynik sprawy. Odwołanie nie zostanie jednak uwzględnione, gdy wprawdzie postanowienie, na które nie służy zażalenie, okaże się wadliwe (wydane z naruszeniem prawa), ale uchybienie to nie będzie miało wpływu na wynik sprawy. Jak wywodzi NSA rozważając zagadnienie można rozważyć dwie hipotetyczne sytuacje. Pierwszą, w której obowiązek przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu budowlanego został nałożony dany podmiot, i następnie został on wykonany, z czym wiązało się poniesienie realnych kosztów przez ten podmiot, przy czym przedstawiona ekspertyza wykazała, że istotnie stan techniczny obiektu budowlanego był taki, jak zakłada to hipoteza zawarta w art. 62 ust. 3 PrBud, w związku z czym wydano odpowiednią decyzję, na przykład na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 PrBud. Drugą, w której obowiązek przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu budowlanego został nałożony na dany podmiot, ale w sytuacji, która nie odpowiadała hipotezie zawartej w art. 62 ust. 3 PrBud i następnie został on wykonany, z czym również wiązało się poniesienie realnych kosztów przez ten podmiot, przy czym przedstawiona ekspertyza wykazała, że stan obiektu budowlanego nie jest wadliwy i z tego względu nie jest konieczne podjęcie jakichkolwiek działań ze strony organu nadzoru budowlanego, co doprowadziło do wydania decyzji o umorzeniu wszczętego postępowania administracyjnego. W obu hipotetycznych sytuacjach powstaje pytanie czy możliwość zaskarżenia postanowienia o obowiązku przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego w odwołaniu od decyzji zagwarantuje podmiotowi, niesłusznie obciążonemu tym obowiązkiem, prawo do poddania rozstrzygnięcia władzy publicznej, mającego istotny wpływ na jego prawa i obowiązki, kontroli instancyjnej, kontroli przez sąd administracyjny i w efekcie możliwość uzyskania rozstrzygnięcia, które pozwoli zrealizować roszczenie o naprawienie szkody wywołanej niezgodnym z prawem działaniem władzy publicznej? Odpowiedź na tak postawione pytanie jest negatywna. Dopuszczalność zaskarżenia w odwołaniu od decyzji postanowienia, na które nie służy zażalenie, nie zapewnia dwuinstancyjności postępowania, prawa do sądu i co za tym idzie możliwości uzyskania rozstrzygnięcia, które otwierałoby drogę do naprawienia szkody wyrządzonej takim postanowieniem, wydanym z naruszeniem prawa, gdyż brak będzie koniecznego według art. 4171 § 2 KC prejudykatu. Sytuacja taka jest sprzeczna z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 1 Konstytucji RP. Słusznie więc stwierdza NSA, że już to skłania do przeprowadzenia takiej wykładni przepisów, aby zapewnić możliwość realnego kwestionowania postanowienia wydanego na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud, na przykład poprzez przyjęcie, że na postanowienie to służy zażalenie. Słusznie wskazuje NSA, że za taką wykładnią przemawia treść art. 81c ust. 3 PrBud, który przewiduje możliwość wniesienia zażalenia na postanowienie też o charakterze dowodowym, bo nakładającym obowiązek dostarczenia w określonym terminie odpowiednich ocen technicznych lub ekspertyz. Warto zauważyć, że zakres stosowania art. 81c ust. 3 PrBud jest znacznie szerszy niż art. 62 ust. 3 tej ustawy. Pierwszy można zastosować m.in., w razie powstania uzasadnionych wątpliwości co do stanu technicznego obiektu budowlanego, drugi w razie stwierdzenia nieodpowiedniego stanu technicznego obiektu budowlanego lub jego części, mogącego spowodować zagrożenie: życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia bądź środowiska. Hipoteza wynikająca z art. 62 ust. 3 PrBud zawiera się zatem w hipotezie wynikającej z art. 81c ust. 2 PrBud. Można powiedzieć, że jeżeli nieodpowiedni stan techniczny obiektu budowlanego może powodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia bądź środowiska, to zawsze będzie to sytuacja, w której istnieją uzasadnione wątpliwości co do stanu technicznego tego obiektu budowlanego. Z tego wynika, że we wszystkich tych sytuacjach, które uzasadniają stosowanie art. 62 ust. 3 PrBud są podstawy do stosowania art. 81c ust. 2 tej ustawy. Trudno w tej sytuacji znaleźć racjonalne powody, które uzasadniałyby zrezygnowanie z kontroli instancyjnej postanowienia wydanego na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud. Tak istotne zróżnicowanie podmiotów pozostających w podobnej sytuacji (podobieństwo polega na tym, że każdy ma ponieść koszty sporządzenia ekspertyzy, gdyż obiekt budowlany, którego jest zarządcą lub właścicielem, jest w nieodpowiednim stanie technicznym) naruszałoby zasadę równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji RP). Nie sposób w szczególności uznać, aby wolą ustawodawcy tak istotne zróżnicowanie było uzasadnione ze względu na większy w przypadku art. 62 ust. 3 PrBud stopień zagrożenia (zgodnie z hipotezą tego przepisu konieczne jest stwierdzenie możliwości spowodowania zagrożenia życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia bądź środowiska) uzasadniający poświęcenie zasady dwuinstancyjności w imię potrzeby szybkiego działania. Treść normatywna art. 62 ust. 3 nie jest precyzyjna, co powoduje konieczność jej uzupełnienia w drodze wykładni. I tak przyjmuje się, że obowiązek przeprowadzenia kontroli musi być nałożony w drodze decyzji, przy czym w takiej decyzji może być nałożony obowiązek dostarczenia ekspertyzy stanu technicznego obiektu budowlanego (na przykład wyrok NSA z 14.10.1999 r., w sprawie sygn. akt IV SA 1622/97). Jak widać w tym przypadku względy szybkości działania w takim samym stanie zagrożenia nie skłoniły sądu do interpretacji wyłączającej możliwość odwołania się od rozstrzygnięcia organów władzy publicznej. Dodać też należy, że PrBud pozwala na szybkie działanie w razie wystąpienia realnego zagrożenia, na przykład na podstawie art. 69. Wówczas, co warto podkreślić, też jednak dopuszcza się kontrolę działania władzy publicznej, przy czym następczą (tak przyjęto w wyroku NSA z 13.12.2001 r., II SA/GD 2020/99). Słusznie NSA odwołuje się do elementów wykładni historycznej. Otóż w tekście pierwotnym PrBud brak było przepisu, który przewidywałby możliwość wniesienia zażalenia na postanowienie o charakterze dowodowym, którym zobowiązuje się do przedłożenia ekspertyz lub ocen technicznych. Możliwość taką po raz pierwszy wprowadzono ustawą z 22.8.1997 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane, ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych ustaw (Dz.U. Nr 111, poz. 726 ze zm.), którą znowelizowano art. 89 PrBud i która weszła w życie w dniu 24.12.1997 r. Następnie treść zawarta w art. 89 PrBud, na skutek kolejnych nowelizacji, znalazła się w art. 81c PrBud. Art. 89 PrBud stanowił część rozdziału poświęconego ogólnym przepisom o organach administracji właściwych w sprawach uregulowanych w prawie budowlanym. Tak samo art. 81c PrBud. Skoro więc przepis mówiący, że na postanowienie w sprawie nałożenia obowiązku przedłożenia ekspertyzy lub oceny technicznej służy zażalenie, dodano do art. 89 PrBud o ogólnym charakterze, to ustawodawcy chodziło o to, aby to uprawnienie też miało charakter ogólny. Zaprezentowaną tutaj wykładnię dokonaną przez NSA w zakresie dopuszczalności zażalenia postanowienia dowodowego na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud należy w całej rozciągłości zaaprobować i stwierdzić, że ze względu na swoją doniosłość zasługuje ona na utrwalenie w judykaturze. Dodatkowo należy także wskazać, że ustawodawca nie wyłączył możliwości wnoszenia zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud. Gdyby jego wolą było ograniczenia dopuszczalności zażalenia, to wyraźnie zastrzegłby to tak jak w art. 33 ust. 2a PrBud. W związku z powyższym skarga jest zasadna. podpis skarżącego Załączniki: 1) odpis skargi, 2) wydruk z konta poświadczający wniesienie wpisu od skargi.
Skarga skierowana jest do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i oparta jest na argumentacji dotyczącej braku właściwej wykładni prawa administracyjnego oraz błędnej interpretacji przepisów Prawa budowlanego. Skarżący podkreśla konieczność zapewnienia możliwości realnego kwestionowania decyzji organów władzy publicznej oraz dwuinstancyjności postępowania. Skarga została załączona z odpisem oraz potwierdzeniem wniesienia opłaty skarbowej.