Internetowy Rejestr
Internetowy Rejestr Adwokatów, Radców Prawnych i Kancelarii.

Skarga na postanowienie wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego

Inspiracja: Legalis

Skarga na postanowienie wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego dotyczy dopuszczalności zażalenia na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego nakładającego obowiązek przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego budynku mieszkalnego. Skarżący wnosi o orzeczenie grzywny dla organu, uchylenie postanowienia WINB, zasądzenie kosztów postępowania oraz wstrzymanie wykonania postanowienia PINB nakładającego obowiązek wykonania ekspertyzy. Skarżący podnosi naruszenia prawa procesowego i materialnego przez organy nadzoru budowlanego oraz brak uzasadnienia decyzji.

 

                                                                             , dn.
STRONY POSTĘPOWANIA
Skarżący:
      ul.
      –
adres do doręczeń:
ul.
      –
                                              Organ,      którego      działanie      jest
                                              przedmiotem skargi:
                                              Wojewódzki         Inspektor         Nadzoru
                                              Budowlanego
                                              w
                                              ul.
                                                    –
                                              Wojewódzki Sąd Administracyjny
                                              w
                                              wydział
                                              ul.
                                                    –


                                              Za pośrednictwem
                                              Wojewódzki         Inspektor     Nadzoru
                                              Budowlanego
                                              w
                                              ul.
                                                    –


                               Skarga na postanowienie
                     wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego
Przedmiot sprawy:
Dopuszczalność zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego na postanowienie
Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego (PINB) nakładającego na skarżącą
obowiązek przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego budynku mieszkalnego.
Wnioski skarżącego:
1. Na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed
sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: PPSA) w razie
niezastosowania się przez organ do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2 PPSA,
wnoszę o orzeczeniu i wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6
PPSA.
2. Wnoszę o uchylenia postanowienia Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego
(WINB) nr          z dnia         w całości,
3. Wnoszę o zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania według
przepisów właściwych, w tym w kosztów zastępstwa procesowego,
4. Na podstawie art. 61 § 3 PPSA, wnoszę o wstrzymanie wykonania postanowienia
Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr 23/15 z dnia 19.9.2015 r. nakładającego
na skarżącą obowiązek wykonania ekspertyzy stanu technicznego budynku,
5. Na podstawie art. 153 PPSA wnoszę o wskazanie WINB obowiązku rozpatrzenia zażalenia
na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego (PINB) nakładającego na
skarżącą obowiązek przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego budynku mieszkalnego.


Na podstawie art. 50 § 1 PPSA zaskarżam postanowienie Wojewódzkiego Inspektora
Nadzoru Budowlanego (WINB) nr                  (sygn.          ) z dnia          r., zarzucając mu
naruszenia prawa, tj. :
1. Obrazę prawa procesowego, tj. art. 8 i 11 Kodeksu postępowania administracyjnego mającą
istotny wpływa na wynik sprawy,
2. Obrazę prawa procesowego, tj. art. 141 Kodeksu postępowania administracyjnego, przez
jego niewłaściwe zastosowanie mającą istotny wpływ na wynik sprawy,
3. Obrazę prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego, poprzez jego błędną
wykładnię, mającą wpływ na wynik sprawy.
                                       UZASADNIENIE
Ad     1)   Obraza        prawa    procesowego    tj. art. 8    i 11      Kodeksu   postępowania
administracyjnego.
Dnia          WINB wydał postanowienie nr                  (sygn.           ), w którym stwierdził
niedopuszczalność zażalenia na postanowienie PINB nakładającego na skarżącą obowiązek
przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego budynku mieszkalnego i tym samym nie
rozpatrzył zasadności zażalenia.
WINB uzasadnił niedopuszczalność zażalenia powołaniem się na art. 141 § 1 i 142 Kodeksu
postępowania administracyjnego (dalej: KPA), uznając, że zażalenie jest niedopuszczalne
z przyczyn przedmiotowych, tj. z przyczyn wyłączenia przez przepisy prawa możliwości
zaskarżenia postanowienia w przedmiotowej sprawie.
WINB argumentację swoją wsparł powołaniem się na tezę wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego z 31.8.2010 r., II OSK 1346/09, w świetle którego: „Akty administracyjne
wydawane na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane
(t.j. Dz.U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118 ze zm.) mają formę postanowienia, na które nie
przysługuje zażalenie, a strona może podważać zasadność takiego postanowienia dopiero na
etapie odwołania od później wydanej decyzji oraz w skardze na decyzję organu II instancji,
orzekająca co do istoty sprawy”.
WINB uznał w ślad za tym orzeczeniem, że postanowienie wydane na podstawie art. 62 ust. 3
ustawy z 7.7.1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 290 ze zm.; dalej: PrBud)
ma charakter dowodowy i nie przysługuje na nie zażalenie.
Zgodnie z art. 8 KPA organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób
budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.
Zgodnie z wyrokiem wyrok NSA z dnia 6 sierpnia 1984 r., II SA 742/84, ONSA 1984, nr 2,
poz. 67: „Organ administracji, który w ogóle nie ustosunkowuje się do twierdzeń uważanych
przez stronę za istotne dla sposobu załatwienia sprawy, uchybia swym obowiązkom
wynikającym z art. 8 i 11 k.p.a.”.
Organ wydając postanowienie oparł się na tezie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego
z 31.8.2010 r., II OSK 1346/09. Teza ta opiera się jedynie na wykładni językowej dokonanej
w tym wyroku. Organ nie odniósł się do wykładni wskazanej przez skarżącego, a zawartej
w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjny w Warszawie w wyroku z 22.4.2010 r., II OSK
711/09, która to wykładnia obejmuje wykładnię językową, systemową, celowościową
i historyczną.
W związku z tym organ powierzchownie skorzystał z orzecznictwa sądowego, nie wniknął
w głębie wywodu prawniczego zawartego w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjny
w Warszawie w wyroku z 22.4.2010 r., II OSK 711/09, i tym samym nie ustosunkował się do
twierdzeń uważanych za skarżącego za istotne dla załatwienia sprawy przez co uchybił
obowiązkom wynikającym z art. 8 KPA.
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20.2.2013 r.,
VII SA/Wa 2542/12: „Uprawnień organu administracyjnego nie można interpretować w ten
sposób, że w razie wątpliwości należy sprawę rozstrzygać na niekorzyść strony. Przeciwnie,
wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść strony, jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie ważny
interes społeczny, bowiem tylko takie postępowanie, zgodnie z wyrażoną w art. 8 k.p.a.
zasadą, może pogłębić zaufanie obywateli do organów Państwa”.
W zakresie dopuszczalności zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud ukształtowało się
sprzeczne orzecznictwo NSA. Naczelny Sądu Administracyjny w wyroku z 31.8.2010 r., II
OSK 1346/09, opowiedział się za niedopuszczalnością takiego zażalenia, a w wyroku
z 22.4.2010 r., II OSK 711/09, za dopuszczalnością takiego zażalenia.
W sytuacji rozbieżności orzecznictwa NSA organ powinien przyjąć kierunek orzecznictwa
korzystny dla skarżącej, tym bardziej, że wyrok z 22.4.2010 r., II OSK 711/09, dopuszczający
zażalenie opiera sią na wykładni językowej, systemowej, celowościowej i historycznej, której
nie zawiera wyrok z 31.8.2010 r., II OSK 1346/09, opowiadający się za niedopuszczalnością
takiego zażalenia. Takiemu rozstrzygnięciu organu nie stał na przeszkodzie ważny interes
społeczny. Organ, który zachował się odmiennie nie pogłębił zaufania skarżącej do organów
Państwa.
Zgodnie z art. 11 KPA organy administracji publicznej powinny wyjaśniać stronom
zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwieniu sprawy, aby w ten sposób w miarę
możności doprowadzić do wykonania przez strony decyzji bez potrzeby stosowania środków
przymusu. Artykuł ten formułuje zasadę przekonywania.
„W ujęciu węższym, zasada przekonywania nakłada na organy administracji publicznej
obowiązek dołożenia szczególnej staranności w uzasadnieniu swoich rozstrzygnięć”(por. C.
Martysz, Komentarz do art. 11 Kodeksu postępowania administracyjnego, w: G. Łaszczyca,
C. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom I.
Komentarz do art. 1–103).
Organ opierając swoje rozstrzygnięcie na tezie orzeczenia lakonicznie uzasadnionej i mając
jednocześnie do dyspozycji przekonujący wywód prawny w innym orzeczeniu, którego nie
uwzględnił i do którego się co najmniej nie odniósł, nie dołożył szczególnej staranności, czym
naruszył art. 11 KPA.
Ad 2) Obraza prawa procesowego, tj. art. 141 § 1 Kodeksu prawa administracyjnego,
przez jego niewłaściwe zastosowanie,
Zgodnie z art. 141 § 1 KPA na wydane w toku postępowania postanowienia służy stronie
zażalenie, gdy kodeks tak stanowi. Artykuł ten określa dopuszczalność zażalenia
w postępowaniu administracyjnym. Przy czy nie można uznać, że art. 141 § 1 KPA jest
jedynym przepisem w systemie prawa administracyjnego, który kreuje dopuszczalność
wnoszenia zażaleń.
Ustawa z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 615 ze zm.) zawiera
dodatkowe przepisy, które kreują dopuszczalność zażalenia, tj. np. art. 14a § 5, art. 20n § 2,
art. 33g, art. 62 § 4.
Także PrBud zawiera przepisy, które kreują dopuszczalność zażaleń, tj. art. 35 ust. 6, art. 49
ust. 1, art. 49b ust. 4, art. 50 ust. 5, art. 59g ust. 1, art. 71a ust. 2, art. 81c ust. 3.
W związku z tym w zakresie dopuszczalności zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud nie
ma zastosowania art. 141 § 1 KPA.
Dopuszczalność zażalenia w postępowaniach administracyjnych, gdzie stosuje się prawo
materialne np. PrBud może wynikać zarówno z art. 141 § 1 KPA ale także z regulacji
zawartych w PrBud. Oznacza to, że PrBud nie jest aktem prawnym, który zawiera „czyste”
prawo materialne, ale skoro kreuje dopuszczalność zażaleń, więc zawiera elementy prawa
formalnego.
Dopuszczalność zażaleń na podstawie PrBud może wynikać nie tylko z konkretnego przepisu
prawnego, ale może zostać także wyprowadzone w drodze wykładni, tak jak dokonał tego
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 22.4.2010 r., II OSK 711/09.
Ad 3) Obrazę prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego, poprzez jego
błędną wykładnię.
Organ wydając postanowienie odmowne nie dokonał właściwej wykładni art. 62 ust. 3 PrBud.
Organ oparł się jedynie na wykładni językowej, polegającej w tym przypadku jedynie na
dostrzeżeniu, że art. 62 ust. 3 PrBud w swoim literalnym brzmieniu nie przewiduje wnoszenia
zażaleń na postanowienia w zakresie żądania przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego
obiektu. Wydaje się, że dla organu fundamentalnym argumentem okazała się teza z wyroku
Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31.8.2010 r., II OSK 1346/09 w świetle której: „Akty
administracyjne wydawane na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo
budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) mają formę postanowienia, na
które nie przysługuje zażalenie, a strona może podważać zasadność takiego postanowienia
dopiero na etapie odwołania od później wydanej decyzji oraz w skardze na decyzję organu II
instancji, orzekająca co do istoty sprawy”.
Należy jednak zwrócić uwagę, że w orzeczeniu tym NSA nie pokusił się o przekonującą
wykładnię prawa. Dopuszczalność zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud oparł jedynie
na wykładni językowej, a sprawa ta w całym orzeczeniu jest potraktowana marginalnie
i lakonicznie. W związku z tym teza ta nie zasługuje na utrwalenie w praktyce orzeczniczej.
Teza o dopuszczalność zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud została wyrażona przez
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 22.4.2010 r., II OSK 711/09:
„Jeżeli nieodpowiedni stan techniczny obiektu budowlanego może powodować zagrożenie
życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia bądź środowiska, to zawsze będzie to
sytuacja, w której istnieją uzasadnione wątpliwości co do stanu technicznego tego obiektu
budowlanego. Z tego wynika, że we wszystkich tych sytuacjach, które uzasadniają stosowanie
art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118 z późn. zm.) są podstawy do stosowania art. 81c ust. 2 tej ustawy. Trudno w tej
sytuacji znaleźć racjonalne powody, które uzasadniałyby zrezygnowanie z kontroli
instancyjnej postanowienia wydanego na podstawie art. 62 ust. 3 ww. ustawy”.
Ta teza NSA opiera się dokonanej przez sąd wykładni językowej, systemowej, celowościowej
i historycznej. Tak dokonana przez sąd wykładnia jest przekonująca i zasługuje na utrwalenie
w judykaturze.
NSA rozważając w wyroku z 22.4.2010 r., II OSK 711/09, kwestię dopuszczalności zażalenia
na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud słusznie wiąże to zagadnienie z zasadą dwuinstancyjności,
prawa do sądu oraz prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została wyrządzona przez
niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej wówczas, gdy przedmiotem
postanowienia dowodowego jest zobowiązanie do przedstawienia ekspertyzy stanu
technicznego obiektu budowlanego i postanowienie to jest niezasadne.
Jak stwierdza NSA należy mieć na uwadze, że zaskarżenie postanowienia w odwołaniu od
decyzji na podstawie art. 142 KPA nie jest podstawą do samoistnego zaskarżenia
postanowienia. Organ odwoławczy nie wydaje na skutek takiego zaskarżenia odrębnego
postanowienia (rozstrzygnięcia), które odnosiłoby się tylko i wyłącznie do zaskarżonego
w ten sposób postanowienia. Uwzględnienie, podnoszonych w odwołaniu od decyzji
zarzutów odnoszących się do postanowienia, na które nie służy zażalenie, znajduje swój
wyraz w uwzględnieniu odwołania i związanym z tym rozstrzygnięciem przewidzianym
w art. 138 KPA. Stanie się tak jednakże tylko wtedy, gdy naruszenie prawa przy wydaniu
postanowienia, na które nie służy zażalenie, miało wpływ na wynik sprawy. Odwołanie nie
zostanie jednak uwzględnione, gdy wprawdzie postanowienie, na które nie służy zażalenie,
okaże się wadliwe (wydane z naruszeniem prawa), ale uchybienie to nie będzie miało wpływu
na wynik sprawy.
Jak wywodzi NSA rozważając zagadnienie można rozważyć dwie hipotetyczne sytuacje.
Pierwszą, w której obowiązek przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu
budowlanego został nałożony dany podmiot, i następnie został on wykonany, z czym wiązało
się poniesienie realnych kosztów przez ten podmiot, przy czym przedstawiona ekspertyza
wykazała, że istotnie stan techniczny obiektu budowlanego był taki, jak zakłada to hipoteza
zawarta w art. 62 ust. 3 PrBud, w związku z czym wydano odpowiednią decyzję, na przykład
na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 PrBud.
Drugą, w której obowiązek przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu
budowlanego został nałożony na dany podmiot, ale w sytuacji, która nie odpowiadała
hipotezie zawartej w art. 62 ust. 3 PrBud i następnie został on wykonany, z czym również
wiązało się poniesienie realnych kosztów przez ten podmiot, przy czym przedstawiona
ekspertyza wykazała, że stan obiektu budowlanego nie jest wadliwy i z tego względu nie jest
konieczne podjęcie jakichkolwiek działań ze strony organu nadzoru budowlanego, co
doprowadziło do wydania decyzji o umorzeniu wszczętego postępowania administracyjnego.
W obu hipotetycznych sytuacjach powstaje pytanie czy możliwość zaskarżenia postanowienia
o obowiązku przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego w odwołaniu od decyzji
zagwarantuje podmiotowi, niesłusznie obciążonemu tym obowiązkiem, prawo do poddania
rozstrzygnięcia władzy publicznej, mającego istotny wpływ na jego prawa i obowiązki,
kontroli instancyjnej, kontroli przez sąd administracyjny i w efekcie możliwość uzyskania
rozstrzygnięcia, które pozwoli zrealizować roszczenie o naprawienie szkody wywołanej
niezgodnym z prawem działaniem władzy publicznej?
Odpowiedź na tak postawione pytanie jest negatywna. Dopuszczalność zaskarżenia
w odwołaniu od decyzji postanowienia, na które nie służy zażalenie, nie zapewnia
dwuinstancyjności postępowania, prawa do sądu i co za tym idzie możliwości uzyskania
rozstrzygnięcia, które otwierałoby drogę do naprawienia szkody wyrządzonej takim
postanowieniem, wydanym z naruszeniem prawa, gdyż brak będzie koniecznego według
art. 4171 § 2 KC prejudykatu. Sytuacja taka jest sprzeczna z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 1
Konstytucji RP.
Słusznie więc stwierdza NSA, że już to skłania do przeprowadzenia takiej wykładni
przepisów, aby zapewnić możliwość realnego kwestionowania postanowienia wydanego na
podstawie art. 62 ust. 3 PrBud, na przykład poprzez przyjęcie, że na postanowienie to służy
zażalenie.
Słusznie wskazuje NSA, że za taką wykładnią przemawia treść art. 81c ust. 3 PrBud, który
przewiduje możliwość wniesienia zażalenia na postanowienie też o charakterze dowodowym,
bo nakładającym obowiązek dostarczenia w określonym terminie odpowiednich ocen
technicznych lub ekspertyz.
Warto zauważyć, że zakres stosowania art. 81c ust. 3 PrBud jest znacznie szerszy niż art. 62
ust. 3 tej ustawy. Pierwszy można zastosować m.in., w razie powstania uzasadnionych
wątpliwości co do stanu technicznego obiektu budowlanego, drugi w razie stwierdzenia
nieodpowiedniego stanu technicznego obiektu budowlanego lub jego części, mogącego
spowodować zagrożenie: życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia bądź środowiska.
Hipoteza wynikająca z art. 62 ust. 3 PrBud zawiera się zatem w hipotezie wynikającej
z art. 81c ust. 2 PrBud. Można powiedzieć, że jeżeli nieodpowiedni stan techniczny obiektu
budowlanego może powodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia
bądź środowiska, to zawsze będzie to sytuacja, w której istnieją uzasadnione wątpliwości co
do stanu technicznego tego obiektu budowlanego. Z tego wynika, że we wszystkich tych
sytuacjach, które uzasadniają stosowanie art. 62 ust. 3 PrBud są podstawy do stosowania
art. 81c ust. 2 tej ustawy. Trudno w tej sytuacji znaleźć racjonalne powody, które
uzasadniałyby zrezygnowanie z kontroli instancyjnej postanowienia wydanego na podstawie
art. 62 ust. 3 PrBud. Tak istotne zróżnicowanie podmiotów pozostających w podobnej
sytuacji (podobieństwo polega na tym, że każdy ma ponieść koszty sporządzenia ekspertyzy,
gdyż obiekt budowlany, którego jest zarządcą lub właścicielem, jest w nieodpowiednim stanie
technicznym) naruszałoby zasadę równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji RP). Nie sposób
w szczególności uznać, aby wolą ustawodawcy tak istotne zróżnicowanie było uzasadnione ze
względu na większy w przypadku art. 62 ust. 3 PrBud stopień zagrożenia (zgodnie z hipotezą
tego przepisu konieczne jest stwierdzenie możliwości spowodowania zagrożenia życia lub
zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia bądź środowiska) uzasadniający poświęcenie zasady
dwuinstancyjności w imię potrzeby szybkiego działania. Treść normatywna art. 62 ust. 3 nie
jest precyzyjna, co powoduje konieczność jej uzupełnienia w drodze wykładni.
I tak przyjmuje się, że obowiązek przeprowadzenia kontroli musi być nałożony w drodze
decyzji, przy czym w takiej decyzji może być nałożony obowiązek dostarczenia ekspertyzy
stanu technicznego obiektu budowlanego (na przykład wyrok NSA z 14.10.1999 r., w sprawie
sygn. akt IV SA 1622/97).
Jak widać w tym przypadku względy szybkości działania w takim samym stanie zagrożenia
nie skłoniły sądu do interpretacji wyłączającej możliwość odwołania się od rozstrzygnięcia
organów władzy publicznej. Dodać też należy, że PrBud pozwala na szybkie działanie w razie
wystąpienia realnego zagrożenia, na przykład na podstawie art. 69. Wówczas, co warto
podkreślić, też jednak dopuszcza się kontrolę działania władzy publicznej, przy czym
następczą (tak przyjęto w wyroku NSA z 13.12.2001 r., II SA/GD 2020/99).
Słusznie NSA odwołuje się do elementów wykładni historycznej. Otóż w tekście pierwotnym
PrBud brak było przepisu, który przewidywałby możliwość wniesienia zażalenia na
postanowienie o charakterze dowodowym, którym zobowiązuje się do przedłożenia ekspertyz
lub ocen technicznych. Możliwość taką po raz pierwszy wprowadzono ustawą z 22.8.1997 r.
o zmianie ustawy – Prawo budowlane, ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz
niektórych ustaw (Dz.U. Nr 111, poz. 726 ze zm.), którą znowelizowano art. 89 PrBud i która
weszła w życie w dniu 24.12.1997 r.
Następnie treść zawarta w art. 89 PrBud, na skutek kolejnych nowelizacji, znalazła się
w art. 81c PrBud.
Art. 89 PrBud stanowił część rozdziału poświęconego ogólnym przepisom o organach
administracji właściwych w sprawach uregulowanych w prawie budowlanym. Tak samo
art. 81c PrBud.
Skoro więc przepis mówiący, że na postanowienie w sprawie nałożenia obowiązku
przedłożenia ekspertyzy lub oceny technicznej służy zażalenie, dodano do art. 89 PrBud
o ogólnym charakterze, to ustawodawcy chodziło o to, aby to uprawnienie też miało charakter
ogólny.
Zaprezentowaną tutaj wykładnię dokonaną przez NSA w zakresie dopuszczalności zażalenia
postanowienia dowodowego na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud należy w całej rozciągłości
zaaprobować i stwierdzić, że ze względu na swoją doniosłość zasługuje ona na utrwalenie
w judykaturze.
Dodatkowo należy także wskazać, że ustawodawca nie wyłączył możliwości wnoszenia
zażalenia na podstawie art. 62 ust. 3 PrBud. Gdyby jego wolą było ograniczenia
dopuszczalności zażalenia, to wyraźnie zastrzegłby to tak jak w art. 33 ust. 2a PrBud.
W związku z powyższym skarga jest zasadna.


                                                                            podpis skarżącego


Załączniki:
1) odpis skargi,
2) wydruk z konta poświadczający wniesienie wpisu od skargi.


 

Skarga skierowana jest do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i oparta jest na argumentacji dotyczącej braku właściwej wykładni prawa administracyjnego oraz błędnej interpretacji przepisów Prawa budowlanego. Skarżący podkreśla konieczność zapewnienia możliwości realnego kwestionowania decyzji organów władzy publicznej oraz dwuinstancyjności postępowania. Skarga została załączona z odpisem oraz potwierdzeniem wniesienia opłaty skarbowej.