Internetowy Rejestr
Internetowy Rejestr Adwokatów, Radców Prawnych i Kancelarii.

Skarga na wyrok sądu odwoławczego oparta na podstawie z art. 437 § 2 KPK

Inspiracja: Prawo karne procesowe dla sędziów

Skarga na wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach, Wydział II Karny z dnia 3.4.2023 r. została złożona przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej Karoliny Cichej na podstawie naruszenia art. 437 § 2 KPK poprzez uchylenie wyroku I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Skarżący zarzuca rażące naruszenie przepisów oraz błędne zastosowanie art. 454 KPK, co stanowi podstawę skargi o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

 

                                                               Katowice, 10.5.2023 r.
                                          Do
                                          Sądu Najwyższego
                                          za pośrednictwem
                                          Sądu Okręgowego w Katowicach
                                          II Wydział Karny
                                          ul. Andrzeja 16/18
                                          40-061 Katowice


                               adw. Aliny Anielewicz
                               Kancelaria Adwokacka
                               ul. Bracka 5
                               40-858 Katowice
                               pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej
                               Karoliny Cichej
Sygn. akt: II Ka 18/22


                                      Skarga
  na wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach, Wydział II Karny z dnia 3.4.2023 r.,
którego odpis wraz z uzasadnieniem został doręczony pełnomocnikowi oskarżycielki
                posiłkowej dnia 23.3.2023 r. (sygn. akt II Ka 18/22)
Na podstawie art. 539a § 1 i 2 oraz art. 539b § 1 KPK, jako pełnomocnik oskarżycielki
posiłkowej Karoliny Cichej (pełnomocnictwo w aktach sprawy) zaskarżam w całości
wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach, Wydział II Karny z dnia 3.4.2023 r., uchylający
wyrok Sądu Rejonowego Katowice Zachód w Katowicach z dnia 5.7.2022 r. i
przekazujący sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, którego odpis wraz z
uzasadnieniem został doręczony pełnomocnikowi oskarżycielki posiłkowej dnia
23.3.2023 r.
Na podstawie art. 539a § 3 oraz art. 526 § 1 w zw. z art. 539f KPK zaskarżonemu
wyrokowi zarzucam naruszenie art. 437 § 2 w zw. z art. 454 KPK wyrażające się w
uchyleniu wyroku sądu I instancji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania,
przez przyjęcie, że reguła ne peius zakazuje zmiany opisu czynu przypisanego
oskarżonemu w wyroku I instancji, zaostrzenia kwalifikacji prawnej tego czynu oraz
wymierzenia oskarżonemu kary surowszej, podczas gdy oskarżony nie był uniewinniony
ani nie umorzono wobec niego postępowania w I instancji i w związku z powyższym,
uwzględniając apelację prokuratora oraz oskarżycielki posiłkowej, sąd odwoławczy
zobowiązany był orzec reformatoryjnie.
Na podstawie art. 539e § 2 KPK wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu
Okręgowego w Katowicach, Wydział II Karny z dnia 3.4.2023 r., sygn. akt II Ka 18/22 i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także o zwrócenie wniesionej opłaty
od skargi.


                                      Uzasadnienie
Dnia 3.4.2023 r. Sąd Okręgowy w Katowicach rozpoznawał apelację prokuratora,
oskarżycielki posiłkowej oraz obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego
Katowice-Zachód w Katowicach z dnia 5.7.2022 r., którym w ramach zarzucanego czynu
uznano Juliusza Zawadzkiego winnym tego, że w dniu 3.1.2022 r., kierując samochodem
osobowym marki Mazda o Nr rej. WE 770GW, nieumyślnie naruszył zasady
bezpieczeństwa ruchu drogowego w ten sposób, że zbliżając się do oznakowanego
przejścia dla pieszych, nie zachował należytej ostrożności, nie udzielił pierwszeństwa
pieszej i doprowadził do jej potrącenia, w następstwie czego Karolina Cicha doznała
rozległych otarć naskórka prawej dolnej kończyny, złamania kości biodrowej i pęknięcia
łokcia prawego, a obrażenia te stanowiły naruszenie czynności narządów ciała na czas
dłuższy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 KK, tj. przestępstwo z art. 177 § 1 KK, i za to,
na podstawie art. 177 § 1 KK wymierzył mu karę jednego roku pozbawienia wolności,
zawieszając jej wykonanie na okres próby wynoszący 2 lata, ponadto zasądził od Juliusza
Zawadzkiego na rzecz Karoliny Cichej nawiązkę w wysokości 5000 zł, a także obciążył
oskarżonego kosztami postępowania w sprawie. W apelacji od tego wyroku, skierowanej
przeciwko winie i karze, prokurator zarzucał, na podstawie art. 438 § 1 pkt 1 i 4 KPK,
obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu
przypisanego oskarżonemu oraz rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w
orzeczeniu kary jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania na okres próby wynoszący 2 lata i domagał się zmiany wyroku, poprzez
zmianę kwalifikacji przypisanego oskarżonemu czynu na zgodną z aktem oskarżenia i
sporządzoną w sprawie opinią biegłego sądowego, a także wymiernego zaostrzenia
orzeczonej kary. Apelacja oskarżycielki posiłkowej zawierała tożsame zarzuty i wnioski,
ponadto domagała się orzeczenia wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów
mechanicznych. Obrońca oskarżonego również wnosił o zmianę wyroku, zarzucając mu
rażącą surowość kary, pominięcie przy wyrokowaniu okoliczności przeproszenia
pokrzywdzonej oraz zaniechanie rozważenia przez sąd odwoławczy możliwości
warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres próby wynoszący 2 lata. Sąd
Okręgowy,     rozpoznając    apelację,   doszedł    do    przekonania    o   konieczności
uzupełniającego przesłuchania biegłego, a po dokonaniu tej czynności uwzględnił
apelację prokuratora i oskarżycielki posiłkowej, uchylił wyrok sądu I instancji i przekazał
sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując w uzasadnieniu, że okoliczności
popełnienia czynu, zaś przede wszystkim zgromadzone dowody, w tym uzupełniająca
ustna opinia biegłego sądowego, wskazują, że oskarżony dopuścił się wykroczenia
opisanego w art. 177 § 2 KK, jednak reguła ne peius sprzeciwia się zmianie kwalifikacji
na surowszą oraz zaostrzeniu orzeczonej kary, zatem wyrok reformatoryjny jest
wykluczony z uwagi na art. 454 KPK.
Orzeczenie sądu odwoławczego jest obarczone poważnym błędem, wynikającym z
przyjęcia niewłaściwej, rozszerzającej wykładni brzmienia art. 454 KPK, który literalnie
wskazuje, iż objęte jego zakresem są jedynie sytuacje, gdy oskarżony został
uniewinniony lub umorzono postępowanie toczące się przeciwko niemu. Zważając, że
żadna z sytuacji, objęta hipotezą reguły ne peius, nie zachodzi w przedmiotowej sprawie,
gdyż oskarżony nie był uniewinniony ani nie umorzono wobec niego postępowania,
zastosowanie art. 454 KPK było niezasadne, a tym samym orzeczenie kasatoryjne jest
niewłaściwe, gdyż sąd odwoławczy zobowiązany był, uwzględniając apelację, orzec
reformatoryjnie. Doszło do rażącego naruszenia art. 437 § 2 KPK i z tego względu
skarga jest zasadna i powinna zostać uwzględniona.
Z ostrożności procesowej, skarżąca wskazuje, że podstawy do uchylenia wyroku i
przekazania sprawy do ponownego rozpoznania nie można upatrywać także w
konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, albowiem zgromadzony
materiał dowodowy, co przyznaje sąd odwoławczy na kartach uzasadnienia,
pozbawiony jest luk, postępowanie dowodowe zaś przeprowadzone zostało w sposób
rzetelny, co pozwoliło ustalić wszelkie okoliczności zdarzenia, w tym w sposób
niebudzący wątpliwości ustalić, że obrażenia ciała, jakich doznała pokrzywdzona
Karolina Cicha, stanowią ciężki uszczerbek na zdrowi w postaci ciężkiej choroby
długotrwałej w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 KK. Uzupełniające przesłuchanie biegłego
potwierdziło prezentowane w akcie oskarżenia stanowisko, że pęknięcie kości
miednicy, wymagające dwukrotnej operacji chirurgicznej z koniecznością ustawienia
odłamów kostnych w optymalnej pozycji oraz ustabilizownia za pomocą specjalnej
płytki chirurgicznej, mocowanej na powierzchni kości za pomocą śrub i wkrętów,
stanowi ciężką chorobę długotrwałą, a zatem prawidłowa kwalifikacja czynu
oskarżonego powinna opiewać na art. 177 § 2 KK.
Mając na uwadze powyższe, wnoszę o uwzględnienie skargi, uchylenie wyroku
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także
zwrócenie wniesionej opłaty od skargi.
                                                                       Alina Anielewicz
                                                                             adwokat
Załączniki:
1) dowód wniesienia opłaty od skargi w wysokości 450 zł;
2) 2 odpisy skargi.


Objaśnienia:
Skarga musi być sporządzona i podpisana przez adwokata albo radcę prawnego i
wniesiona do sądu w terminie 7 dni od daty doręczenia wyroku wraz z uzasadnieniem.
Termin ten jest prekluzyjny, ale przywracalny. Strona, która mu uchybiła, bez swojej
winy, może złożyć wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, jednocześnie
załączając skargę do tego wniosku. Procedurę przywrócenia terminu należy wszcząć w
terminie 7 dni od ustąpienia przeszkody.
Rozdział 55a KPK wskazuje dwie podstawy skargi w art. 539a § 3 KPK. Pierwsza
podstawa skargi, określona brzmieniem art. 539a § 3 KPK, to naruszenie art. 437 § 2
KPK. Przepis ten wylicza enumeratywnie sytuacje, w których po rozpoznaniu apelacji
wyrok sądu I instancji może zostać uchylony, a sprawa przekazana do ponownego
rozpoznania. Po pierwsze, jest to stwierdzenie przez sąd odwoławczy bezwzględnej
przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 KPK pkt 1–7 i 10–11. Jeżeli sąd odwoławczy
niesłusznie stwierdzi zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, będzie to
podstawą uwzględnienia skargi. Po drugie jest to zakaz ne peius, który sprzeciwia się
skazaniu oskarżonego po raz pierwszy w instancji odwoławczej, tj. gdy oskarżony został
uniewinniony bądź umorzono wobec niego postępowanie, a sąd odwoławczy dojdzie do
wniosku,   po    rozpoznaniu   apelacji    i   ewentualnym   uzdrowieniu   postępowania
dowodowego, lub dokonaniu jego kompleksowej, prawidłowej oceny, że oskarżonego
należy skazać, czego nie może, w zw. z art. 454 KPK, uczynić. Jeżeli sąd odwoławczy
niesłusznie uzna, że art. 454 KPK stoi na przeszkodzie orzeczeniu reformatoryjnemu,
skarga zostanie uznana za zasadną. Po trzecie, jest to uznanie przez sąd odwoławczy, że
przewód sądowy powinien zostać przeprowadzone na nowo w całości. Przewód sądowy
jest zakresowo szerszy niż pojęcie postępowania dowodowego, zatem nawet
przeprowadzenie całego postępowania dowodowego nie będzie tym, czym jest przewód
sądowy – ze wszystkimi pouczeniami, w tym np. o możliwości odmowy składania
zeznań, z obecnością lub prawidłowym zawiadomieniem uprawnionych stron, etc. Jeżeli
zatem sąd odwoławczy niesłusznie uzna, że przewód powinien zostać przeprowadzony na
nowo w całości, zaś w istocie konieczne jest jedynie powtórzenie przeprowadzenia
dowodów, skarga zostanie uwzględniona.
Oprócz wskazania podstawy skargi, należy wskazać zarzuty, które wyznaczają granice
rozpoznania skargi. Poza granicami skargi SN z urzędu jedynie na podstawie art. 439 § 1
KPK (bezwzględna przyczyna odwoławcza, którą obarczony jest wyrok sądu
odwoławczego) oraz art. 435 KPK (rozszerzenie podmiotowe, w przypadku
uwzględnienia skargi, wobec współsprawców, z zastrzeżeniem, że będzie to dla nich
korzystne).
Do skargi należy wnieść dowód jej opłacenia oraz odpowiednią liczbę odpisów dla
stron postępowania.


 

Skarga na wyrok sądu odwoławczego związana z art. 437 § 2 KPK została uzasadniona w oparciu o błędne zastosowanie przepisów prawa oraz rażące naruszenie procedur, co skutkuje wnioskiem o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Skarżący wskazuje na istotne błędy sądu odwoławczego oraz nieprawidłowe zastosowanie art. 454 KPK jako podstawę zaskarżenia wyroku.