Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
Inspiracja: Metodyka sporządzania środków zaskarżenia w postępowaniu cywilnym. Wzory pism procesowych
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego w Katowicach dotyczy naruszenia przepisów postępowania oraz wysokości należnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, co skutkuje uprawdopodobnieniem wyrządzonej szkody. Skarżący wnosząc skargę, opierają się na przepisach KPC dotyczących przesłanek dopuszczalności skargi oraz uprawdopodobnienia szkody.
Katowice, 15.7.2022 r. Sąd Najwyższy Izba Cywilna w Warszawie za pośrednictwem Sądu Okręgowego Wydział Cywilny–Odwoławczy w Katowicach Sygn. akt: I ACa 1234/22 Wartość przedmiotu zaskarżenia: 22 200,00 zł Powód: Dominik Antoniewski zam. 40-957 Katowice ul. Mickiewicza 23 reprezentowany przez adw. Janusza Dębskiego Kancelaria Adwokacka ul. Bajkowa 99 40-957 Katowice e-mail: [email protected] tel.: 601 602 666 Pozwana: Energopol Koncern Energetyczny S.A. ul. Słowackiego 44 40-156 Katowice reprezentowany przez r. pr. Ewę Domarską Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego w Katowicach z 30.6.2022 r., I ACa 1234/22 I. Jako pełnomocnik powoda, na podstawie udzielonego mi pełnomocnictwa procesowego, które załączam, w oparciu o przepis art. 4241 § 1 KPC, składam skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyżej opisanego prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego w Katowicach i zaskarżając ten wyrok w całości, wnoszę o: 1) stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonego orzeczenia; 2) zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów niniejszego postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. II. Podstawę skargi stanowi: naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie przepisu art. 232 w zw. z art. 227 KPC, polegające na przyjęciu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy w kwocie 2,15 zł miesięcznie za jeden metr kwadratowy gruntu przy jednoczesnym pominięciu wniosku dowodowego powoda zawartego w piśmie procesowym z 20.10.2020 r. na okoliczność wykazania kwot czynszów obowiązujących w warunkach rynkowych, znacznie wyższych aniżeli przyjęte przez sądy I i II instancji. III. Wykazanie przesłanki określonej w przepisie art. 4245 § 1 pkt 3 KPC Zaskarżone orzeczenie Sądu Okręgowego w Katowicach jest niezgodne z treścią przepisu art. 232 w zw. z art. 227 KPC. IV. Wykazanie przesłanki określonej w przepisie art. 4245 § 1 pkt 5 KPC Według przepisu art. 4245 § 1 pkt 5 KPC skarżący obowiązany jest wykazać w skardze, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. W niniejszej sprawie powyższa przesłanka dopuszczalności skargi została spełniona. Niniejsza sprawa dotyczy zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy. Od wyroku Sądu Rejonowego w Katowicach powód, na podstawie przepisu art. 367 § 1 KPC, złożył przysługujący mu środek odwoławczy – apelację. Wartość przedmiotu zaskarżenia powód określił na kwotę 22 200,00 zł (słownie: dwadzieścia dwa tysiące dwieście złotych). Zgodnie z treścią przepisu art. 3982 § 1 KPC w sprawach o prawa majątkowe skarga kasacyjna przysługuje, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi co najmniej 50 000,00 zł. Wartość przedmiotu zaskarżenia w skardze kasacyjnej od orzeczenia oddalającego apelację nie może być wyższa od wartości przedmiotu zaskarżenia w apelacji (zob. post. SN z 14.9.2000 r., I PZ 55/00, OSN 2002, Nr 7, poz. 164). W rezultacie powodowi nie przysługuje w niniejszej sprawie skarga kasacyjna. Nie zachodzą również w sprawie podstawy do wniesienia skargi o wznowienie postępowania zarówno z przyczyn nieważności (art. 401 KPC), jak i z właściwych przyczyn restytucyjnych (art. 403, 401 1 i 4161 KPC). W opisanym stanie prawnym powód wykazał w sposób wyczerpujący, przez ujawnienie i przedstawienie braku możliwości wzruszenia zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych na żadnym etapie postępowania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie było i nie jest możliwe w niniejszej sprawie (zob. post. SN z 27.1.2006 r., III CNP 23/05, OSN 2006, Nr 7–8, poz. 140). Należy zatem przyjąć, iż skarżący wykazał istnienie przesłanki dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, przewidzianej w przepisie art. 4245 § 1 pkt 5 KPC. V. Uprawdopodobnienie szkody (art. 4245 § 1 pkt 4 KPC) Na skutek niezgodności z prawem zaskarżonego orzeczenia powód Dominik Antoniewski poniósł następującą szkodę: Wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy stanowi iloczyn trzech wielkości: powierzchni gruntu, ceny za jeden metr kwadratowy oraz czasu posiadania. Sąd Rejonowy w Katowicach, przyjmując stawkę 2,15 zł za metr kwadratowy gruntu, zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 25 800,00 zł. Tymczasem, przyjmując stawkę wskazaną przez powoda w wysokości 4 zł za metr kwadratowy gruntu, należne jej wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy powinno wynosić 48 000,00 zł. 100 m2 × 4 zł × 120 miesięcy = 48 000,00 zł Jednocześnie w związku ze wskazaniem w apelacji wartości przedmiotu zaskarżenia w wysokości 22 200,00 zł oraz oddaleniem przez sąd II instancji apelacji powoda, wysokość szkody, jaką poniósł powód, wynosi 22 200,00 zł. 48 000,00 zł – 25 800,00 zł = 22 200,00 zł Powyższa szkoda polega na niezasądzeniu na rzecz powoda przez Sąd Okręgowy w Katowicach odpowiedniego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jego rzeczy, uwzględniającego średnie stawki czynszu dzierżawnego za metr kwadratowy gruntu na tym terenie. Zatem wymierna szkoda istnieje już w chwili wnoszenia niniejszej skargi. Należy więc przyjąć, iż powód uprawdopodobnił wyrządzenie szkody na skutek wydania zaskarżonego orzeczenia (art. 4245 § 1 pkt 4 KPC). Uzasadnienie I. Zaskarżonym orzeczeniem Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Katowicach. Przedmiotowy wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach należy uznać za wadliwy ze względu na naruszenie przepisów prawa procesowego, o czym niżej. W niniejszej sprawie powód dochodził od pozwanej wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jej nieruchomości położonej w Katowicach przy ul. Korfantego 62. W kwestii wysokości należnego wynagrodzenia należy wskazać, iż właściwą powinna być kwota, którą posiadacz musiałby zapłacić właścicielowi, gdyby jego posiadanie opierało się na prawie. Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy obejmuje bowiem to wszystko, co uzyskałby właściciel, gdyby ją wynajął, wydzierżawił lub oddał do odpłatnego korzystania na podstawie innego stosunku prawnego (por. wyr. SN z 23.5.1975 r., II CR 208/75, Legalis). Powód wskazał jako średnią stawkę czynszu dzierżawnego na terenie Katowic kwotę 4 zł za metr kwadratowy gruntu. Jest to umiarkowana, niewygórowana stawka rynkowa, adekwatna z uwagi na okoliczności niniejszej sprawy. Jednocześnie podana przez powoda stawka była niższa od innych stawek obowiązujących na tym obszarze dla porównywalnych nieruchomości. Tymczasem sądy obu instancji w przedmiocie wysokości należnego powodowi wynagrodzenia bezkrytycznie poprzestały na przyjęciu stawki 2,15 zł za metr kwadratowy, podanej przez pozwaną. Jednocześnie całkowicie pominięty został wniosek powoda zgłoszony w piśmie procesowym z 20.2.2020 r. o przeprowadzenie dowodu z informacji Urzędu Miasta Katowice oraz Gminnej Spółdzielni Mieszkaniowej na okoliczność wysokości obowiązujących stawek czynszu dzierżawnego dla nieruchomości. W tym miejscu podkreślenia wymaga również fakt, iż powód zwracał się do wyżej wymienionych instytucji o wydanie pisemnych zaświadczeń, określających wysokość czynszu dzierżawnego, jednak instytucje te odmówiły wydania takich zaświadczeń. Zgodnie z treścią przepisu art. 227 KPC przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Według art. 232 KPC strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może jednak dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z 15.12.1998 r., „uchybieniem art. 232 KPC, mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jest oddalenie wniosku strony o przeprowadzenie wskazanych przez nią dowodów, bądź bierność sądu wobec tego wniosku. (…) Sąd nie może pominąć dowodów, jeżeli dotychczasowe postępowanie prowadzi do wniosków sprzecznych z przedstawionymi przez stronę zgłaszającą dowód” (I CKN 944/97, Prok. i Pr. 1999, Nr 11–12, s. 38; zob. też wyr. SN z 26.9.1966 r., II CR 314/66, OSN 1967, Nr 2, poz. 39). Natomiast w wyroku z 7.3.2001 r. Sąd Najwyższy wskazał, iż „do naruszenia art. 227 KPC dochodzi wówczas, gdy sąd oddala wnioski dowodowe zmierzające do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy” (I PKN 299/00, OSN 2002, Nr 23, poz. 573). W niniejszej sprawie doszło więc do naruszenia przepisów postępowania. Przyjęta przez sądy orzekające stawka za metr kwadratowy gruntu znacząco różni się od tej, którą wskazywał powód. Jednocześnie całkowicie pominięty został wniosek dowodowy powoda na okoliczność ustalenia stawek czynszu dzierżawnego nieruchomości, mimo iż okoliczność ta miała zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. To bowiem od przyjętej stawki za metr kwadratowy zależała wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu powoda. Oddalając wniosek dowodowy, sąd dopuścił się więc rażącego uchybienia przepisom postępowania, gdyż powód został pozbawiony możliwości wykazania zasadności dochodzonego roszczenia. W konsekwencji doprowadziło to do wydania w niniejszej sprawie orzeczenia wyrządzającego powodowi szkodę. Jednocześnie należy w tym miejscu wskazać na wyrok Sądu Najwyższego z 7.7.2006 r., zgodnie z którym „orzeczenie niezgodne z prawem w rozumieniu art. 4241 § 2 KPC w zw. z art. 4171 § 2 KC to takie orzeczenie, które jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zostało wydane w wyniku rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa” (I CNP 33/06, OSN 2007, Nr 2, poz. 35). Zaskarżony wyrok bez wątpienia jest więc orzeczeniem niezgodnym z prawem, został bowiem wydany w rezultacie rażącego naruszenia przepisów postępowania. W tym stanie rzeczy niniejsza skarga zasługuje na uwzględnienie. Załączniki: 1) pełnomocnictwo z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej; 2) trzy odpisy skargi; 3) dowód wniesienia opłaty sądowej od skargi. Janusz Dębski ………………………… (podpis własnoręczny) Janusz Dębski adwokat
Skarga została złożona w oparciu o przepisy KPC dotyczące naruszenia przepisów postępowania i wadliwości orzeczenia. Uzasadnienie skargi zawiera argumentację dotyczącą rażącego uchybienia przepisom prawa procesowego przez sąd oraz niezgodności z prawem wydanej decyzji. Skarżący udowodnili istnienie przesłanek dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia, co uprawdopodobniło wyrządzenie szkody.