Kielce, dnia 22.8.2022 r.

                                                                                Sąd Apelacyjny w Krakowie

                                                                                Wydział I Cywilny

                                                                                za pośrednictwem

                                                                                Sądu Okręgowego w Kielcach

                                                                                VII Wydziału Gospodarczego

                                                                                ul. Wróblewskiego 4

                                                                                25-369 Kielce

                                                      Powód: Zakłady Odzieżowe SZYK Spółka Akcyjna

                                                       ul. Radomska 12

                                                       26-200 Starachowice

                                                       reprezentowane przez:

                                                       radcę prawnego Wacława Tylusa

                                                       ul. Sienkiewicza 28/5

                                                       25-501 Kielce

                                                      Pozwany: Piotr Szukała

                                                       ul. Mazurska 11a

                                                       25-328 Kielce

                                                       reprezentowany przez:

                                                       adwokata Krzysztofa Buczka

                                                       ul. Kościuszki 17/2

                                                       25-516 Kielce
Sygn. akt: VII GC 44/21

Wartość przedmiotu zaskarżenia: 111 322 zł (słownie: sto jedenaście tysięcy trzysta dwadzieścia dwa tysiące)

                                                   Apelacja powoda
                                       od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach
                                            Wydziału VII Gospodarczego
                                     z dnia 29.6.2022 r.d(sygn. akt VII GC 44/21)
W imieniu powoda (pełnomocnictwo w aktach), wnoszę apelację od całości wyżej opisanego wyroku

i zarzucając mu:

1) sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez przyjęcie, że:

             a) pozwany nie naruszył przepisów art. 379 § 1 i art. 483 KSH oraz § 14 i 19 ust. 2 statutu powodowej spółki,
             pomimo że umowy o pracę z 28.10.2019 r. z Panami Pawłem Durlikiem i Ryszardem Kobosem zawarł w imieniu
             powoda bez delegowania go przez Radę Nadzorczą powodowej spółki do podpisania tych umów oraz w sposób
             sprzeczny z uchwałą Rady Nadzorczej powodowej spółki z 25.10.2019 r., tj. poprzez przyznanie wymienionym
             pracownikom dodatkowego wynagrodzenia wbrew wyraźnemu odmiennemu zastrzeżeniu zawartemu w uchwale
             Rady,

             b) pozwany, zawierając umowy o pracę z 28.10.2019 r. z Panami Pawłem Durlikiem i Ryszardem Kobosem, nie
             działał w sposób zawiniony i zachował wymaganą od niego należytą staranność, pomimo że w sposób rażący
             dopuścił się naruszenia przepisów art. 379 § 1 i art. 483 KSH oraz § 14 i 19 ust. 2 statutu powodowej spółki, § 13
             regulaminu Rady Nadzorczej powodowej spółki, jak również uchwały Rady Nadzorczej powodowej spółki z
             25.10.2019 r., i pomimo niewątpliwej znajomości tych aktów, co pozwalało mu wiedzieć o braku umocowania do
             zawarcia przedmiotowych umów o pracę, zawarł te umowy, w sposób ewidentny przekraczając swoje
             kompetencje,

             c) powodowa spółka nie poniosła szkody poprzez wypłatę wynagrodzenia Panom Pawłowi Durlikowi i Ryszardowi
             Kobosowi na podstawie umów o pracę z 28.10.2019 r., pomimo że wypłata nastąpiła na podstawie umów o pracę
             będących już drugimi, równoległymi umowami o pracę Panów Pawła Durlika i Ryszarda Kobosa, gdy jedne i
             drugie umowy dotyczyły czynności zarządczych w spółce oraz jej przedsiębiorstwie, przez co zawarcie umów o
             pracę z 28.10.2019 r. było bezprzedmiotowe, nieracjonalne, zbędne dla spółki, potencjalnie konfliktogenne w razie
             powołania nowego Zarządu, jak również że umowy o pracę z 28.10.2019 r. odbiegały od zasad ustalonych w
             pierwotnych umowach o pracę wymienionych osób, tj. zawarto je na czas nieokreślony i zastrzeżono
             sześciomiesięczny termin wypowiedzenia, podczas gdy pierwotne umowy zawarto na czas określony i zastrzeżono
             dwutygodniowy termin wypowiedzenia;

2) naruszenie art. 483 § 1 KSH poprzez jego niezastosowanie i nieprzyjęcie, że pozwany ponosi odpowiedzialność wobec
powoda na podstawie powyższego przepisu, pomimo że:

             a) pozwany dopuścił się naruszenia prawa, tj. art. 379 § 1 i art. 483 KSH oraz § 14 i 19 ust. 2 statutu powodowej
             spółki, przez to że umowy o pracę z 28.10.2019 r. z Panami Pawłem Durlikiem i Ryszardem Kobosem zawarł w
             imieniu powoda bez delegowania go przez Radę Nadzorczą powodowej spółki do podpisania tych umów oraz w
             sposób sprzeczny z uchwałą Rady Nadzorczej powodowej spółki z 25.10.2019 r., tj. poprzez przyznanie
             wymienionym pracownikom dodatkowego wynagrodzenia wbrew wyraźnemu odmiennemu zastrzeżeniu
             zawartemu w uchwale Rady,

             b) pozwany, zawierając umowy o pracę z 28.10.2019 r. z Panami Pawłem Durlikiem i Ryszardem Kobosem, działał
             w sposób zawiniony, gdyż w sposób rażący dopuścił się naruszenia przepisów art. 379 § 1 i art. 483 KSH oraz § 14
             i 19 ust. 2 statutu powodowej spółki, § 13 regulaminu Rady Nadzorczej powodowej spółki, jak również uchwały
             Rady Nadzorczej powodowej spółki z 25.10.2019 r., i pomimo niewątpliwej znajomości tych aktów, co pozwalało
             mu wiedzieć o braku umocowania do zawarcia przedmiotowych umów o pracę, zawarł te umowy, w sposób
             ewidentny przekraczając swoje kompetencje,

             c) powodowa spółka poniosła szkodę poprzez wypłatę wynagrodzenia Panom Pawłowi Durlikowi i Ryszardowi
             Kobosowi na podstawie umów o pracę z 28.10.2019 r., jako że wypłata nastąpiła na podstawie umów o pracę
             będących już drugimi, równoległymi umowami o pracę Panów Pawła Durlika i Ryszarda Kobosa, gdy jedne i
             drugie umowy dotyczyły czynności zarządczych w spółce oraz jej przedsiębiorstwie, przez co zawarcie umów o
             pracę z 28.10.2019 r. było bezprzedmiotowe, nieracjonalne, zbędne dla spółki, potencjalnie konfliktogenne w razie
             powołania nowego Zarządu, jak również że umowy o pracę z 28.10.2019 r. odbiegały od zasad ustalonych w
             pierwotnych umowach o pracę wymienionych osób, tj. zawarto je na czas nieokreślony i zastrzeżono
             sześciomiesięczny termin wypowiedzenia, podczas gdy pierwotne umowy zawarto na czas określony i zastrzeżono
             dwutygodniowy termin wypowiedzenia,

             d) istnieje związek przyczynowy pomiędzy zawinionym działaniem pozwanego naruszającego, poprzez zawarcie
             przedmiotowych umów o pracę z 28.10.2019 r., art. 379 § 1 i art. 483 KSH oraz § 14 i 19 ust. 2 statutu powodowej
             spółki, a wyrządzeniem szkody powodowi w postaci konieczności wypłaty wynagrodzenia na podstawie tych
             umów;

3) naruszenie art. 483 § 2 KSH w brzmieniu obowiązującym do 28.10.2019 r. przez jego niezastosowanie i nieprzyjęcie, że
pozwany nie zachował należytej staranności, pomimo że pozwany, zawierając umowy o pracę z 28.10.2019 r. z Panami Pawłem
Durlikiem i Ryszardem Kobosem, w sposób rażący dopuścił się naruszenia przepisów art. 379 § 1 i art. 483 KSH oraz § 14 i 19
ust. 2 statutu powodowej spółki, § 13 regulaminu Rady Nadzorczej powodowej spółki, jak również uchwały Rady Nadzorczej
powodowej spółki z 25.10.2019 r., i pomimo niewątpliwej znajomości tych aktów, co pozwalało mu wiedzieć o braku
umocowania do zawarcia przedmiotowych umów o pracę, zawarł te umowy, w sposób ewidentny przekraczając swoje
kompetencje,

wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz
powoda kosztów postępowania za obydwie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

                                                            Uzasadnienie
1. Uzasadniając oddalenie powództwa w niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy przyjął, iż pozwany, zawierając, jako Przewodniczący Rady
Nadzorczej Zakładów Odzieżowych SZYK S.A., umowy o pracę z 28.10.2019 r. pomiędzy tą spółką a Panami Pawłem Durlikiem i Ryszardem
Kobosem, nie naruszył przepisów Kodeksu spółek handlowych oraz postanowień statutu Spółki.

2. Szczególną uwagę w tym względzie Sąd Okręgowy przywiązał do faktu, że w pkt 6 lit. b przedmiotowych umów o pracę zastrzeżono, iż w
okresie pełnienia przez pracownika funkcji w Zarządzie spółki i obowiązywania odrębnej umowy przewidującej wypłatę wynagrodzenia
pracownikowi przysługuje wynagrodzenie tylko na podstawie umowy dotyczącej pełnienia funkcji w Zarządzie. W dalszej części Sąd Okręgowy
podkreśla, że bezsporne jest, iż wynagrodzenie na podstawie umów o pracę z 28.10.2019 r. Panowie Paweł Durlik i Ryszard Kobos otrzymali za
okres wypowiedzenia, nie pełniąc już funkcji członków Zarządu.

3. Z powyższych stwierdzeń wynika, że zdaniem Sądu Okręgowego nie doszło w ten sposób do naruszenia uchwały Rady Nadzorczej Zakładów
Odzieżowych SZYK S.A. zawartej w protokole z 5.10.2019 r., w pkt 5.3, gdzie na wniosek Przewodniczącego, przy jednym głosie
„wstrzymującym się”, Rada Nadzorcza wyraziła zgodę na zawarcie dodatkowych umów o pracę z członkami Zarządu, bez otrzymywania
dodatkowego wynagrodzenia.

4. Niezależnie od tego, Sąd Okręgowy wywodzi, że oprócz tego, że nie naruszono prawa lub postanowień statutu, brak jest spełnienia także i
innych przesłanek określonych w art. 483 § 1 KSH, w szczególności nie doszło do wyrządzenia powodowi szkody poprzez zawarcie
przedmiotowych umów.

5. Takie stanowisko Sądu Okręgowego nie zasługuje na aprobatę. Otóż w zakresie zarzutu powoda co do naruszenia przez pozwanego statutu
oraz przepisów prawa, Sąd ten przechodzi do porządku dziennego nad faktem, iż uchwała Rady Nadzorczej wprawdzie dopuściła możliwość
zawarcia dodatkowych umów o pracę z Panami Pawłem Durlikiem i Ryszardem Kobosem, to jednak w sposób wyraźny zastrzegła, że z tytułu
tych umów wymienieni nie mogą otrzymywać dodatkowego wynagrodzenia. Tenże zakaz przyznania dodatkowego wynagrodzenia nie został
ograniczony tylko do okresu równoległego obowiązywania umów o pracę z Panami Pawłem Durlikiem i Ryszardem Kobosem, dotyczących
pełnienia funkcji w Zarządzie – zakaz ten sformułowano kategorycznie, bez jakichkolwiek zastrzeżeń temporalnych. Zupełnie zatem nie
wiadomo, w jaki sposób można uznać, że umowy o pracę z 28.10.2019 r. były zgodne z uchwałą Rady Nadzorczej z 25.10.2019 r., skoro wbrew
tej uchwale przewidywały one wynagrodzenie dla pracowników, Sąd Okręgowy ucieka się tu do karkołomnych interpretacji prawnych,
wskazując na okoliczność, że owo wynagrodzenie Panowie Paweł Durlik i Ryszard Kobos otrzymali, nie pełniąc już funkcji w Zarządzie. Co z
tego jednak, skoro umowy o pracę z 28.10.2019 r., na podstawie których wynagrodzenie zostało wypłacone, były zawarte niezgodnie z uchwałą
Rady Nadzorczej. W konsekwencji działanie pozwanego naruszało statut powodowej spółki, a w rezultacie – zasadne stało się roszczenie
określone w art. 483 KSH.

6. Zauważyć należy bowiem, iż zgodnie z obowiązującym w dacie zawierania umów o pracę z 28.10.2019 r. § 14 statutu Zakładów Odzieżowych
SZYK S.A., umowę o pracę z Prezesem i pozostałymi członkami Zarządu spółki, na zasadach określonych w uchwałach Rady Nadzorczej,
zawierała za spółkę Rada Nadzorcza, w imieniu której działał każdorazowo delegowany jej członek.

7. Oprócz tego, także i obowiązujący w dacie zawierania przedmiotowych umów regulamin Rady Nadzorczej Zakładów Odzieżowych SZYK
S.A., przyjęty uchwałą Rady Nadzorczej z 25.10.2016 r., w § 13 wyraźnie zastrzegał, że: „oświadczenia woli w imieniu Rady, w tym także w
umowach i sporach z członkami Zarządu, składa delegowany każdorazowo przez Radę jej członek” – regulamin przyjęto tego samego dnia, w
którym uchwalono uchwałę dotyczącą zawarcia przedmiotowych umów o pracę i trzy dni przed zawarciem takich umów; czy pozwany
rzeczywiście mógł czuć się uprawniony do ich zawarcia?

8. Postanowienie § 14 statutu należy odnieść do uchwały wyrażającej zgodę na zawarcie umów o pracę z 28.10.2019 r., która zapadła na
posiedzeniu Rady Nadzorczej w dniu 25.10.2019 r., gdzie stwierdzono że: „na wniosek przewodniczącego, przy jednym głosie wstrzymującym
się, Rada wyraziła zgodę na zawarcie umów o pracę z członkami Zarządu, bez otrzymywania dodatkowego wynagrodzenia”. Analizując treść tej
uchwały, jest ewidentne, że pozwanemu nie została udzielona delegacja Rady Nadzorczej do podpisania za Zakłady Odzieżowe SZYK S.A.
umów o pracę z 28.10.2019 r., które przewidywały określone wynagrodzenie dla Panów Pawła Durlika i Ryszarda Kobosa, niezależnie od tego,
za jaki okres wynagrodzenie miałoby być zapłacone. Z całą mocą należy podnieść po raz nie wiadomo już który, że Panom Pawłowi Durlikowi i
Ryszardowi Kobosowi uchwałą Rady Nadzorczej nie przyznano dodatkowego wynagrodzenia za pracę, wręcz przeciwnie – wyraźnie
zastrzeżono, że wynagrodzenia tego ma nie być, tymczasem pozwany arbitralnie i bez jakiejkolwiek podstawy prawnej przyjął akurat kwotę
stanowiącą określoną wielokrotność przeciętnego wynagrodzenia w pozwanej spółce.
9. Oprócz tego jednak, zawarcie przez pozwanego umów o pracę z 28.10.2019 r. odbyło się bez jego imiennego delegowania do podpisania tych
umów. Podkreślić bowiem należy, że Rada Nadzorcza nie wskazała osoby, która miałaby podpisać owe umowy w imieniu powodowej spółki.
Jakże inaczej brzmi treść uchwały Rady Nadzorczej Nr 241/IV/2019 z 30.7.2019 r. (w aktach sprawy), gdzie wyraźnie wskazuje się
Przewodniczącego Rady Nadzorczej jako delegowanego do podpisania umów o pracę (tych pierwszych!) z Panami Pawłem Durlikiem i
Ryszardem Kobosem.

10. Jest zatem rzeczą zupełnie bezsporną, że pozwany nie posiadał jakiegokolwiek umocowania do zawarcia przedmiotowych umów o pracę –
tak na płaszczyźnie reprezentowania powodowej spółki, jak i na płaszczyźnie merytorycznej, tj. z zastrzeżeniem wynagrodzenia pomimo
odmiennej uchwały organu, któremu przewodniczył. Zawierając zaś te umowy, pozwany w sposób rażący wykroczył poza treść uchwały Rady
Nadzorczej. Jego działanie było zupełnie samodzielne, samowolne, sprzeczne z ustaleniami kolegialnego organu, nieoparte na delegacji tego
organu, a zatem wprost naruszało postanowienie § 14 statutu.

11. W rezultacie jest ewidentne, że zawierając umowy z 28.10.2019 r., pozwany dopuścił się naruszenia zarówno § 14 oraz § 19 ust. 2 pkt 2
statutu Zakładów Odzieżowych SZYK S.A., jak i w istocie art. 379 § 1 KSH, który stanowi, iż w umowie między spółką a członkiem zarządu,
jak również w sporze z nim spółkę reprezentuje rada nadzorcza albo pełnomocnik powołany uchwałą walnego zgromadzenia – z przepisu tego
wynika wymóg działania rady nadzorczej in corpore, który praktyka łagodzi w drodze dopuszczenia delegowania jednego lub dwóch członków
Rady Nadzorczej; w niniejszym wypadku jednak taka delegacja (przewidziana zresztą w § 14 statutu) nie dokonała się. Jednoznacznie przesądza
to o spełnieniu kolejnej przesłanki odpowiedzialności określonej w art. 483 § 1 KSH.

12. Sąd Okręgowy w swoich rozważaniach, wskazujących na okoliczność, że wynagrodzenie, jakie z tytułu przedmiotowych umów otrzymali
Panowie Pawel Durlik i Ryszard Kobos, płatne było już za okres, gdy nie pełnili oni funkcji w Zarządzie powodowej spółki, zdaje się zmierzać
do twierdzenia, że w takiej sytuacji nie mają miejsca obostrzenia dotyczące zawierania umów z członkami zarządu. Taka hipoteza wiedzie jednak
na manowce. Otóż zgodnie z art. 379 § 1 KSH, w umowie między spółką a członkiem zarządu, jak również w sporze z nim spółkę reprezentuje
rada nadzorcza albo pełnomocnik powołany uchwałą walnego zgromadzenia. Na tle tego przepisu literatura prawa handlowego jest w zasadzie
jednomyślna, że dotyczy on wszelkich umów zawieranych pomiędzy spółką a członkiem zarządu, bez względu na to, w jakiej roli w umowie tej
występuje osoba pełniąca funkcję w zarządzie, tj. czy umowa wiąże się z tą funkcją (np. umowa o pracę czy kontrakt menedżerski), czy też
członek zarządu zawiera umowę ze spółką bez związku z pełnioną funkcją w zarządzie (np. kupuje od niej samochód, wynajmuje jej lokal).
Wynika to oczywiście z celu przepisu, którym jest uniknięcie konfliktu interesów, gdy te same osoby de facto występują po obydwu stronach
umowy. W rezultacie, wbrew sugestiom Sądu Okręgowego, nie ma jakiegokolwiek znaczenia to, czy wynagrodzenie wypłacone na podstawie
umów z 28.10.2019 r. przysługiwało za okres przypadający po wygaśnięciu mandatu w Zarządzie – co więcej, bez znaczenia jest, czy umowy w
ogóle były związane z pełnieniem przez Panów Pawła Durlika i Ryszarda Kobosa funkcji w Zarządzie powodowej spółki.

13. Stawiając tego rodzaju błędne hipotezy, Sąd Okręgowy powinien uwzględnić jeszcze jedną kwestię. Otóż powołany art. 379 § 1 KSH jest
jedynym przepisem polskiego porządku prawnego, na podstawie którego spółkę akcyjną może reprezentować rada nadzorcza, i jako taki stanowi
wyjątek od zasady, że spółkę tę reprezentuje zarząd. Jeżeli zatem Sąd Okręgowy powołuje się na okoliczność, że wypłata wynagrodzenia, jak i
same umowy z 28.10.2019 r. nie dotyczyły pełnienia funkcji w Zarządzie, czym wprost tak naprawdę usprawiedliwia działania pozwanego, to
oznacza, że Sąd Okręgowy jest niekonsekwentny, gdyż w istocie pośrednio wyraża sugestię, że nie mają tu miejsca ustawowe czy statutowe
obostrzenia dotyczące zawierania umów z członkami zarządu, ale w takim wypadku powinien przyjąć, że pozwany nie miał prawa do zawierania
umów w imieniu powodowej spółki z osobami pełniącymi funkcję w Zarządzie. W rezultacie, albo należy przyjąć, że umowy o pracę z
28.10.2019 r. mogły być – w świetle art. 379 § 1 KSH oraz § 14 Statutu powodowej spółki – zawarte w imieniu powodowej spółki przez
delegowanego członka Rady Nadzorczej, jednakże takowej delegacji do zawarcia umów tej treści pozwany nie posiadał, albo trzeba uznać, że
umowy te nie będą oceniane jako zawarte z członkami Zarządu, ale wtedy pozwany w ogóle umów nie mógł zawrzeć, nawet gdyby posiadał
delegację Rady Nadzorczej. W ocenie powoda trafna jest pierwsza alternatywa – każda z nich nakazuje jednak uznać odpowiedzialność
pozwanego z tytułu naruszenia prawa oraz statutu.

14. Zdaniem apelującego, wobec braku delegacji dla pozwanego do zawarcia umów o pracę z 28.10.2019 r. oraz wobec ewidentnej sprzeczności
tych umów z uchwałą Rady Nadzorczej, wyraźnie zakazującej przyznania dodatkowego wynagrodzenia, jak również wobec nieupoważnionego
ustalenia wynagrodzenia dla osoby pełniącej funkcję Prezesa Zarządu, pozwany dopuścił się naruszenia § 14 oraz § 19 ust. 2 statutu spółki oraz
art. 379 § 1 KSH. Spełniona jest zatem pierwsza z przesłanek odpowiedzialności, o której mowa w art. 483 § 1 KSH, tj. działanie sprzeczne z
prawem lub postanowieniem statutu.

15. Działanie to zarazem bezspornie było zawinione i odmienne konkluzje Sądu Okręgowego nie mają tu po prostu racji bytu. Pozwany,
niewątpliwie znając treść uchwały Rady Nadzorczej, za którą głosował, nie mógł nie wiedzieć, że zawierając umowy o pracę w imieniu
powodowej spółki, działa w sposób sprzeczny z tą uchwałą. Pozwany, jako Przewodniczący Rady Nadzorczej, nie mógł też nie znać (jeżeli nie
znał – to jeszcze dla niego gorzej) treści § 14 oraz § 19 ust. 2 Statutu powodowej spółki, z których jasno wynikało, że odpowiednio: nie posiada
delegacji Rady Nadzorczej do zawarcia przedmiotowych umów o pracę oraz nie posiada prawa do ustalenia wysokości wynagrodzenia osoby
pełniącej funkcję Prezesa Zarządu. Doszło tu zatem do rażącego przekroczenia przez pozwanego jego kompetencji, a takiego działania w
stosunku do osoby pełniącej funkcję Przewodniczącego Rady Nadzorczej dużego przedsiębiorcy nie można uznać za usprawiedliwione.
Pozwany, mając za nic postanowienia statutu, regulaminu Rady Nadzorczej oraz treść odpowiedniej uchwały Rady Nadzorczej, z pewnością nie
zachował tu należytej staranności, o której mowa w art. 483 § 2 KSH w brzmieniu obowiązującym do 28.10.2019 r. Odmowa uznania winy w
przekroczeniu uprawnień członka Rady Nadzorczej, w takich okolicznościach, byłaby bardzo niebezpiecznym precedensem do dalszych
samowolnych działań tego rodzaju. Powołany art. 483 § 1 KSH nie różnicuje odpowiedzialności w zależności od stopnia winy, tym niemniej
warto podnieść, że przy takich, a nie innych okolicznościach działanie pozwanego cechuje się wręcz umyślnością. W gruncie rzeczy, w świetle
powyższych zarzutów, należy zauważyć, że pozwany tak naprawdę nie obalił wynikającego z art. 483 § 1 KSH domniemania winy – jego
twierdzenia dotyczą w głównej mierze celowości zawarcia umów o pracę z 28.10.2019 r., nijak natomiast nie odnoszą się do niewygodnego dla
pozwanego (bo niewytłumaczalnego) zarzutu naruszenia statutu oraz uchwały Rady Nadzorczej.

16. Zupełnie wreszcie oczywiste jest, że zawierając przedmiotowe umowy o pracę, pozwany doprowadził do wyrządzenia szkody powodowej
spółce. W tym względzie powód dalej twierdzi bowiem, że wbrew jakiejkolwiek potrzebie Zakłady Odzieżowe SZYK S.A. jeszcze przez sześć
miesięcy po odwołaniu Panów Pawła Durlika i Ryszarda Kobosa z Zarządu zobowiązane były wypłacać im wynagrodzenia przewidziane za
piastowanie tych funkcji, które tradycyjnie w powodowej spółce (jak również w szeregu innych tego typu podmiotów) pełnią członkowie
zarządu. W tym stanie rzeczy, w ocenie powoda, zawarcie przez pozwanego drugich umów o pracę z Panami Pawłem Durlikiem i Ryszardem
Kobosem wyrządziło Zakładom Odzieżowym SZYK S.A. szkodę w wysokości wypłaconej kwoty wynagrodzenia za czas wypowiedzenia.

17. W tym miejscu jest zupełnie niejasne, dlaczego Sąd Okręgowy nie daje wiary twierdzeniom powoda, iż w przedmiotowym wypadku brak
było racjonalnego uzasadnienia dla zawarcia przedmiotowych umów o pracę oraz że czynności związane z funkcjami w zarządzie oraz
stanowiskami dyrektora i zastępcy dyrektora przedsiębiorstwa dublowały się – Sąd podnosi, iż te ostatnie umowy o pracę wiązały się z
zarządzeniem przedsiębiorstwem w znaczeniu przedmiotowym, o czym świadczy chociażby sama nazwa tychże stanowisk.

18. Stwierdzeniu Sądu Okręgowego należy się dziwić, gdyż jest ono wypowiedziane w skrajnym oderwaniu od realiów poprawnego prowadzenia
przedsiębiorstwa.

Jak już powód podnosił, zupełnie nieracjonalna ekonomicznie i organizacyjnie jest sytuacja, gdy jedne osoby pełnią funkcję prezesa zarządu i
zastępcy prezesa zarządu, inne zaś osoby pełnią funkcję dyrektora przedsiębiorstwa spółki oraz zastępcy dyrektora przedsiębiorstwa spółki.
Oczywiste jest bowiem, że tych pierwszych należałoby wówczas powołać wprost jako „honorowych członków zarządu”, skoro nie posiadaliby
oni kompetencji do prowadzenia przedsiębiorstwa spółki – jednocześnie jednak ponosiliby odpowiedzialność za jego działanie, a oprócz tego
niezgodnie z ideą spółki kapitałowej pozbawiłoby się de facto zarząd prowadzenia spraw spółki, do czego jest uprawniony i zobowiązany w myśl
art. 371 § 1 KSH.

19. W praktyce nie tylko Zakładów Odzieżowych SZYK S.A. jest tak, że o ile oprócz stanowisk w zarządzie wyodrębnia się funkcje zarządcze
dla przedsiębiorstwa w znaczeniu przedmiotowym, o tyle jedne i drugie funkcje pełnią równolegle te same osoby. Pozwany, pełniąc funkcję
Przewodniczącego Rady Nadzorczej Zakładów Odzieżowych SZYK S.A., nie mógł nie wiedzieć, że w praktyce funkcjonowania tego podmiotu
(jak zresztą i innych rozsądnie zarządzanych przedsiębiorców) prezes zarządu jest zarazem dyrektorem przedsiębiorstwa spółki, zastępca prezesa
zarządu zaś – zastępcą dyrektora przedsiębiorstwa. Wszak i w całym okresie pełnienia funkcji w Zarządzie powodowej spółki przez Panów
Pawła Durlika i Ryszarda Kobosa to oni pełnili funkcje dyrektora i zastępcy dyrektora przedsiębiorstwa! Nigdy nie istniała tu sytuacja swoistej
„dwuwładzy”, gdy jednocześnie jedne osoby pełnią funkcje w zarządzie, inne zaś – dyrektora przedsiębiorstwa oraz jego zastępcy.

20. W odniesieniu do wywodów Sądu Okręgowego, wskazującego, iż umowy o pracę z 28.10.2019 r. dotyczyły pełnienia funkcji w
przedsiębiorstwie w znaczeniu przedmiotowym, należy zauważyć, że Zakłady Odzieżowe SZYK S.A. jako spółka akcyjna zostały powołane do
prowadzenia przedsiębiorstwa. Zasadniczym zadaniem Zarządu tej spółki jest więc osobiste prowadzenie przedsiębiorstwa. Jeżeli członkowie
Zarządu Zakładów Odzieżowych SZYK S.A. mieliby nie pełnić funkcji w przedsiębiorstwie spółki, to ich rola ograniczyłaby się jedynie do
podpisywania zgłoszeń i zmian tych zgłoszeń do właściwych rejestrów i ewidencji, czynności o charakterze korporacyjnym (np. zwoływanie
walnych zgromadzeń) oraz podpisywania życzeń świątecznych dla kontrahentów, bo już inne czynności pełniłyby osoby zajmujące kierownicze
stanowiska w przedsiębiorstwie spółki. Miałoby to jednak jakikolwiek sens?

21. Wbrew zatem stanowisku Sądu Okręgowego, należy uznać, że jakkolwiek stanowiska związane z określoną funkcją w zarządzie spółki oraz
stanowiska dotyczące wykonywania określonej pracy w przedsiębiorstwie spółki posiadają różną nazwę i wyróżnia się je na dwóch
płaszczyznach, to jednak u racjonalnego przedsiębiorcy czynności związane z tymi funkcjami i stanowiskami w istocie dublują się. W praktyce
Zakładów Odzieżowych SZYK S.A. Prezes Zarządu jest zarazem Dyrektorem przedsiębiorstwa spółki, Zastępca Prezesa Zarządu zaś – Zastępcą
Dyrektora przedsiębiorstwa. Już zresztą na pierwszy rzut oka ewidentne jest, że funkcje te w rzeczywistości się kumulują – teoretycznie można
by się zastanawiać nad rozdzieleniem funkcji w organie spółki i funkcji w przedsiębiorstwie prowadzonym przez tę spółkę, jednakże rozdzielenie
takie wymagałoby powierzenia stanowisk różnym osobom, a tymczasem w omawianym wypadku funkcje te pełniły te same osoby, brak więc
m.in. było jakiegokolwiek logicznego uzasadnienia, by zawierać z nimi dwie umowy o pracę. Trudno znaleźć uzasadnienie dla zawarcia dwóch
umów o pracę dla wykonywania pracy, wprawdzie w podwójnej roli (członka Zarządu oraz osoby zajmującej kierownicze stanowisko w
przedsiębiorstwie), jednakże w sytuacji, gdy powszechnie funkcje te nierozerwalnie są ze sobą sprzężone, wzajemnie się przenikają, a
sprawowanie jednej z nich stanowi warunek prawidłowego sprawowania drugiej.

22. Po wygaśnięciu mandatów w Zarządzie Panów Pawła Durlika i Ryszarda Kobosa oraz powołaniu nowych członków Zarządu musiała zatem
powstać kuriozalna sytuacja, że inne osoby pełniły funkcje Prezesa Zarządu i Zastępcy Prezesa Zarządu, inne zaś – stanowiska Dyrektora
przedsiębiorstwa spółki i Zastępcy Dyrektora przedsiębiorstwa spółki, mimo że w istocie stanowiska te pokrywają się w bieżącej działalności.

Z góry zatem, tj. już przy zawieraniu umów z 28.10.2019 r., można było się spodziewać tego, co w rzeczywistości miało później miejsce, tzn. że
wraz z wygaśnięciem mandatów Panów Pawła Durlika i Ryszarda Kobosa konieczne stanie się rozwiązanie z nimi umów o pracę (by uniknąć
sporu kompetencyjnego z nowymi członkami Zarządu), a jednocześnie zwolnienie ich z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia
oraz wypłacenie im wynagrodzenia za czas wypowiedzenia. Trzeba sobie bowiem powiedzieć szczerze – wystąpienie sytuacji, gdy u danego
przedsiębiorcy, obok nowo powołanego zarządu, funkcjonują równolegle przedwcześnie odwołani z funkcji byli członkowie tego organu, nie jest
zdarzeniem komfortowym, gdyż prowadziłoby nieuchronnie do sytuacji konfliktowych, a nie prowadzi w praktyce tylko dlatego, że jeżeli już do
takiej niepożądanej sytuacji dojdzie, to byłych członków zarządu właśnie zwalnia się z obowiązku świadczenia pracy. Nie neguje się tego w
orzecznictwie, wskazując w szczególności, że odwołanie członka zarządu z pełnionej funkcji z reguły stanowi uzasadnioną przyczynę
wypowiedzenia umowy o pracę. Doskonale bowiem wiadomo, jaka jest alternatywa do istnienia sytuacji, gdy w spółce nadal urzędują byli
członkowie zarządu – tymczasem w niniejszym wypadku mieliby jeszcze kierować przedsiębiorstwem Spółki!

23. Ewidentnie zatem nie istniała jakakolwiek racjonalna dla Zakładów Odzieżowych SZYK S.A. przesłanka, by w razie wygaśnięcia mandatu
członka Zarządu przysługującego Panom Pawłowi Durlikowi i Ryszardowi Kobosowi oraz powołania innych osób do Zarządu, ci pierwsi jeszcze
przez co najmniej 6 miesięcy pełnili funkcje dyrektorskie w przedsiębiorstwie spółki, tradycyjnie (i zgodnie z zasadami należytego działania)
sprawowane przez członków zarządu. Z punktu widzenia powodowej Spółki nie było zatem jakichkolwiek należytych przesłanek dla zawarcia
umów o pracę z 28.10.2019 r.

24. Nie można zatem zaaprobować twierdzeń pozwanego (bezkrytycznie to jednak akceptuje Sąd), że zawierając umowy o pracę z 28.10.2019 r.,
zastrzegające zarazem aż sześciomiesięczny okres wypowiedzenia, zmierzał on do zapewnienia stabilizacji zatrudnienia członków Zarządu oraz
stworzenia im zachęty do objęcia funkcji. Skoro tak, to dlaczego wprost nie stworzono tej stabilizacji i zachęty przy zawieraniu pierwszych
umów o pracę? W owych pierwszych umowach wyraźnie wskazano zasady „rozstania się” z Panami Pawłem Durlikiem i Ryszardem Kobosem po
wygaśnięciu ich mandatów w Zarządzie – okres wypowiedzenia ustalono tu na dwa tygodnie. Ponadto pierwsze umowy o pracę zostały zawarte
na czas określony, tj. na czas pełnienia funkcji w Zarządzie, podczas gdy umowy z 28.10.2019 r. na czas nieokreślony. Czy rzeczywiście umowy
te są ze sobą spójne?

25. Z podanych wcześniej względów, nie można zaakceptować wywodów wskazujących na gotowość Panów Pawła Durlika i Ryszarda Kobosa
do świadczenia pracy na rzecz powodowej spółki oraz że to właśnie powód zwolnił ich ze świadczenia pracy. W postępowaniu przed sądem
pierwszej instancji, pozwany twierdził wręcz, że to późniejsze władze Zakładów Odzieżowych SZYK S.A. wyrządziły szkodę powodowej spółce,
zwalniając Panów Pawła Durlika i Ryszarda Kobosa od obowiązku świadczenia pracy. Rzeczywiście, nowy Zarząd powodowej spółki pozbawił
się niezwykle „komfortowej” sytuacji, w której mógł dzielić swoją władzę w spółce, przystając na pełnienie zasadniczych funkcji w
przedsiębiorstwie przez osoby odwołane z Zarządu, pozbawiając się tym samym podstawowych uprawnień do zarządzania przedsiębiorstwem,
czy przynajmniej narażając się w tym względzie na impas decyzyjny, a mimo to ponosząc kodeksową odpowiedzialność za funkcjonowanie
spółki.

Prawda jest inna – nowy Zarząd Zakładów Odzieżowych SZYK S.A. natychmiast podjął jedyną racjonalną decyzję o zwolnieniu
dotychczasowych członków Zarządu z obowiązku świadczenia pracy na stanowisku Dyrektora przedsiębiorstwa oraz Zastępcy Dyrektora
przedsiębiorstwa. Decyzja nie mogła być inna, gdyż nikt rozsądny nie pozbawiałby się w sposób naturalnie przysługujących mu kompetencji do
zarządzania przedsiębiorstwem oraz narażania spółki na spory kompetencyjne i problemy decyzyjne. Właśnie ta decyzja podkreśla
nieracjonalność powierzenia Panom Pawłowi Durlikowi i Ryszardowi Kobosowi naczelnych funkcji w przedsiębiorstwie spółki na czas
nieokreślony, przy jednoczesnym powierzeniu im funkcji w Zarządzie na czas określony.

26. Jest zatem jasne, że zawierając umowy o pracę z 28.10.2019 r. z Panami Pawłem Durlikiem i Ryszardem Kobosem, pozwany działał bez
należytego umocowania, wymaganego w § 14 statutu spółki, niezgodnie z § 19 ust. 2 pkt 2 tegoż statutu doprowadził do przyznania
wynagrodzenia Prezesowi Zarządu oraz poprzez samodzielne, pozbawione umocowania działanie naruszył art. 379 § 1 KSH.

Jednocześnie zawarcie tych umów o pracę, jako drugich już umów łączących powodową spółkę z Panami Pawłem Durlikiem i Ryszardem
Kobosem, wyrządziło szkodę Zakładom Odzieżowym SZYK S.A., które jeszcze przez sześć miesięcy po odwołaniu wymienionych z Zarządu
zobowiązane były wypłacać im wynagrodzenia przewidziane za piastowanie funkcji, które tradycyjnie w powodowej spółce pełnią członkowie
Zarządu.

Wreszcie pozwany w żaden sposób nie obalił wynikającego z art. 483 § 1 KSH domniemania winy. W art. 483 § 2 KSH w brzmieniu
obowiązującym do 28.10.2019 r., zastrzeżono, iż członek rady nadzorczej powinien przy wykonywaniu swoich obowiązków dołożyć staranności
wynikającej z zawodowego charakteru swojej działalności. Pozwany nie dołożył tu należytej staranności, bo ani nie przestrzegał przepisów prawa
oraz postanowień statutu, ani też nie kierował się dobrem ekonomicznym Zakładów Odzieżowych SZYK S.A., zawierając niepotrzebne tej spółce
drugie umowy o pracę z tymi samymi osobami.

Oczywisty jest także i związek przyczynowy pomiędzy zawarciem przedmiotowych umów a wyrządzoną szkodą.

Wszystko to czyni niniejszą apelację w pełni uzasadnioną.

                                                                                                                  [podpis radcy prawnego]

Załączniki:

               → odpis apelacji;

               → dowód opłaty sądowej od apelacji w kwocie 5569 zł.