Warszawa, 23.12.2020 r.


                                 Sąd Okręgowy w Warszawie
                                 VI Wydział Cywilny Rodzinny Odwoławczy
                                 al. Solidarności 127
                                 00-898 Warszawa


                                 za pośrednictwem


                                 Sądu Rejonowego w Legionowie
                                 III Wydział Rodzinny i Nieletnich
                                 ul. Piłsudskiego 22
                                 05-800 Legionowo


                        Wnioskodawczyni:
                       Faustyna Matczyna
                       reprezentowana przez
                       adw. Janusza Szybkiego
                       Kancelaria Adwokacka
                       ul. Piłsudskiego 5
                       05-800 Legionowo


                       Uczestnik:
                       Maurycy Kowalski
                       reprezentowany przez
                       adw. Tomasza Sprawiedliwego
                       Kancelaria Adwokacka
                       ul. Kwiatowa 3 lok. 7a
                       00-491 Warszawa

                       [adresy stron w aktach sprawy]


sygn. akt Sądu Rejonowego: III Nsm 1000/18
opłata sądowa stała: 100 zł (sto złotych) – uiszczona w postaci opłaty od wniosku o
uzasadnienie postanowienia (art. 23 pkt 1 w zw. z art. 18 ust. 2 ustawy z 25.7.2005 r. o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych)


                                           APELACJA
                uczestnika od postanowienia Sądu Rejonowego w Legionowie,
              III Wydział Rodzinny i Nieletnich z 16.11.2020 r., III Nsm 1000/18,
                doręczonego uczestnikowi wraz z uzasadnieniem 20.12.2020 r.

I. Działając w imieniu Maurycego Kowalskiego, na mocy pełnomocnictwa znajdującego się w
  aktach sprawy, na podstawie art. 518 KPC, zaskarżam postanowienie Sądu Rejonowego w
  Legionowie, III Wydział Rodzinny i Nieletnich z 16.11.2020 r., sygn. akt: III Nsm 1000/18,
  w części, to znaczy w zakresie, w jakim ustala miejsce pobyty małoletnich Igi Kowalskiej
  oraz Ady Kowalskiej jako każdoczesne miejsce zamieszkania ich matki Faustyny Matczynej i
  ustala kontakty Maurycego Kowalskiego z małoletnimi córkami oraz w zakresie, w jakim
  oddala wnioski Maurycego Kowalskiego w pozostałym zakresie.
II. Na podstawie art. 368 § 1 pkt 2 KPC w zw. z art. 13 § 2 KPC zaskarżonemu wyrokowi
  zarzucam:


  A. Naruszenie przepisów postępowania cywilnego, mające istotny wpływ na wynik sprawy
     tj.:
     1) art. 233 § 1 KPC w zw. z art. 13 § 2 KPC przez:
            a) brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego
              w sprawie polegającego na:
              pominięciu wniosków płynących z jego istotnej części, tj. z przedłożonej przez
                Uczestnika korespondencji pomiędzy nim a Wnioskodawczynią, stenogramów
                nagrań rozmów Uczestnika oraz Wnioskodawczyni z małoletnimi córkami oraz
                zdjęć, z których jednoznacznie wynika, że Wnioskodawczyni stosuje przemoc
                werbalną i fizyczną wobec dzieci, a także wobec swoich nowych partnerów, a
                dzieci są zastraszone, głodne i zaniedbane,
              pominięciu wniosków wynikających z zeznań świadka Renaty Pękalskiej w
                zakresie, w jakim opisuje warunki w jakich mieszka Wnioskodawczyni z
                małoletnimi córkami, podczas gdy z zeznań tego świadka wynika, że w
                mieszkaniu Wnioskodawczyni panował bardzo duży nieład, mieszkanie było
                wręcz zdewastowane;
  b) błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału
     dowodowego, tj.:
     podważenie wiarygodności zeznań świadka Izabeli Bąk, jedynie dlatego, że
        pozostaje z Uczestnikiem w stosunku partnerskim, chociaż zeznania tego
        świadka są spójne i logiczne, nie stoją w sprzeczności z istotną częścią
        materiału dowodowego zebranego w sprawie, świadek ma częsty kontakt z
        małoletnimi córkami Uczestnika, a zeznania świadka opierają się na
        bezpośrednich kontaktach z małoletnimi i rozmowach z nimi,
     uznanie za niewiarygodne zeznań Uczestnika w zakresie, w jakim twierdził, że
        Wnioskodawczyni zaniedbuje małoletnie córki, między innymi w zakresie
        utrzymywania higieny dzieci, przy równoczesnym powołaniu się na opinie
        placówek edukacyjnych w tym zakresie, które nie mają pełnego obrazu i pełnej
        wiedzy o stanie higieny małoletnich, podczas gdy jednocześnie nie dał wiary
        zeznaniom Wnioskodawczyni, w których kwestionowała nieprawidłowości w
        sprawowaniu opieki nad małoletnimi;
  c) wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających, tj.:
     ustalenie, że Uczestnik nie jest w stanie zapewnić córkom stałego miejsca
     zamieszkania, ze względu na brak stabilności zatrudnienia Uczestnika i
     nieodpowiedzialne zachowanie, jakiego miał dopuścić się wobec poprzedniego
     pracodawcy, podczas gdy zmiany pracy podyktowane są charakterystyczną dla
     branży przedstawicieli handlowych fluktuacją pracowników, a wzajemne
     rozliczenia z poprzednim pracodawcą nie rzutują na kwestię zapewnienia miejsca
     zamieszkania małoletnim córkom;
2) art. 2352 § 2 pkt 5 KPC w zw. z art. 2901, art. 227 w zw. z art. 13 § 2 KPC przez
  pominięcie dowodu z opinii opiniodawczego zespołu sądowych specjalistów jako
  zmierzającego do przedłużenia postępowania, w sytuacji kiedy stosowne wnioski w
  przedmiotowym zakresie zostały złożone: w 2018 r. przez Uczestnika, w lutym 2020
  r. przez kuratora sądowego, a fakty będące przedmiotem tego dowodu, czyli
  kompetencje rodzicielskie rodziców, dotychczasowy sposób realizowania przez nich
  władzy rodzicielskiej, dotychczasowy przebieg ich osobistej styczności z dziećmi,
  sytuacja opiekuńczo-wychowawcza dzieci i relacje łączące każdego z rodziców z
  córkami, mają dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie,
– co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych Sądu w niniejszej sprawie, w
szczególności poprzez przyjęcie, że Wnioskodawczyni nie nadużywa swojej władzy
       rodzicielskiej i nie zaniedbuje swoich obowiązków względem małoletnich dzieci, w
       konsekwencji do błędnego ustalenia przez Sąd, że miejscem pobytu małoletnich córek
       jest każdoczesne miejsce zamieszkania matki.


   B. Naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 97 § 2 KRO przez jego błędne
       zastosowanie, polegające na ustaleniu, że miejscem pobytu małoletnich Igi Kowalskiej
       oraz Ady Kowalskiej jest każdoczesne miejsce zamieszkania ich matki, pomimo tego iż
       Sąd dostrzegł uchybienia w sprawowaniu przez Wnioskodawczynię opieki nad dziećmi,
       w tym w szczególności wskazał że dopuszczała się ona agresywnych zachowań w
       stosunku do córek, a także nie dał wiary zeznaniom Faustyny Matczynej, w których
       kwestionowała nieprawidłowości w sprawowaniu opieki nad małoletnimi.


III.    W oparciu o sformułowane zarzuty, na podstawie art. 368 § 1 pkt 5 w zw. z art. 386 §
   1 KPC w zw. z art. 13 § 2 KPC wnoszę o zmianę postanowienia Sądu Rejonowego w
   Legionowie, III Wydział Rodzinny i Nieletnich z 16.11.2020 r., sygn. akt: III Nsm
   1000/18, przez:
   1) ustalenie, że miejscem pobytu małoletnich Igi Kowalskiej oraz Ady Kowalskiej będzie
       każdorazowe miejsce zamieszkania ojca – Maurycego Kowalskiego,
   2) ustalenie kontaktów Faustyny Matczynej z małoletnimi córkami Idą Kowalską oraz Adą
       Kowalską.


Ponadto wnoszę o zasądzenie od Wnioskodawczyni na rzecz Uczestnika zwrotu kosztów
postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, za obie
instancje.


                                     UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Legionowie, III Wydział Rodzinny i Nieletnich, postanowieniem
z 16.11.2020 r., sygn. akt: III Nsm 1000/18, stwierdził brak podstaw do pozbawienia
Faustyny Matczynej władzy rodzicielskiej nad małoletnimi Idą oraz Adą Kowalskimi.
Ponadto ustalił, że miejscem pobytu małoletnich Idy Kowalskiej oraz Ady Kowalskiej będzie
każdoczesne miejsce zamieszkania ich matki.
Stwierdził brak podstaw do ograniczenia Maurycemu Kowalskiemu i Faustynie Matczynej
władzy rodzicielskiej nad ich małoletnimi córkami.
Sąd ustalił, w które dni Maurycy Kowalski będzie kontaktował się ze swoimi córkami,
wskazując że kontakty mają się odbywać bez obecności Faustyny Matczynej i poza jej
miejscem zamieszkania.
Zobowiązał rodziców do zapewnienia swobodnego kontaktu telefonicznego z dziećmi
drugiemu rodzicowi podczas sprawowania przez nich pieczy nad małoletnimi oraz do
przekazywania informacji dotyczących córek w formie elektronicznej raz w tygodniu.
Powyższe orzeczenie Sądu nie może zostać uznane za prawidłowe, ze względu na dokonane
naruszenia przepisów postępowania cywilnego, a w konsekwencji błędnie ustalony stan
faktyczny, oraz przepisów prawa materialnego.


Uzasadniając zarzuty przedstawione w petitum apelacji, podnoszę, co następuje:


Nadużywanie władzy rodzicielskiej oraz zaniedbywanie przez Wnioskodawczynię
  obowiązków względem małoletnich córek
Na gruncie niniejszej sprawy ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji na
podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w zakresie przyjęcia, że
Wnioskodawczyni nie nadużywa swojej władzy rodzicielskiej i nie zaniedbuje swoich
obowiązków względem małoletnich dzieci, i w związku z tym możliwie jest ustalenie miejsca
pobytu dzieci jako każdoczesnego miejsca zamieszkania matki – nie odpowiadają prawdzie.
Dowody przeprowadzone w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie zostały przez Sąd
wszechstronnie rozważone, a z części dowodów Sąd wysnuł wnioski nielogiczne i sprzeczne
z doświadczeniem życiowym.
Jak wynika z uzasadnienia orzeczenia, Sąd I instancji przyjął wersję zdarzeń, pomijając lub
bagatelizując twierdzenia i dowody przedstawiane przez Uczestnika.
Przede wszystkim Sąd I instancji pominął w rozważaniach wnioski wynikające z istotnej
części materiału dowodowego w postaci przedłożonej przez Uczestnika korespondencji
pomiędzy nim a Wnioskodawczynią, stenogramów nagrań rozmów Uczestnika oraz
Wnioskodawczyni z małoletnimi córkami oraz zdjęć, z których jednoznacznie wynika, że
Wnioskodawczyni stosuje przemoc werbalną i fizyczną wobec dzieci, a także wobec swoich
nowych partnerów, a dzieci są zastraszone, głodne i zaniedbane.
Niewątpliwie wyżej wskazany materiał dowodowy jest o tyle istotny, że jest obszernym,
wielopłaszczyznowym źródłem informacji o małoletnich, o ich relacjach z rodzicami,
o wzajemnych relacjach rodziców, a w konsekwencji obrazuje kompetencje wychowawcze
rodziców. Skoro Sąd uznał ów materiał za wiarygodny, to przy ustalaniu stanu faktycznego
powinien uwzględnić wypływające z niego wnioski.
Odnośnie stenogramów Sąd zasygnalizował jedynie, że część z nich ocenia krytycznie, gdyż
w ocenie Sądu wypowiedzi Idy Kowalskiej były ukierunkowane przez ojca, bez wskazania
jednak, którym dokładnie fragmentom odmawia wiarygodności, stąd trudno ustosunkować się
do stanowiska Sądu I instancji w tym zakresie.
Stenogramy są w dużej mierze zapisem rozmów Uczestnika z dziećmi, podczas których
wyraźnie komunikują one tacie, że chciałyby mieszkać z nim, bo przy nim czują się
bezpieczne. Żalą się na sytuację w domu i zachowania mamy. Nie rozumieją zachowań matki
w stosunku do nich, a także w stosunku do jej partnerów, a ojciec jest jedyną osobą, z którymi
małoletnie mogą swobodnie porozmawiać o sytuacji w domu. Nie sposób zarzucić ojcu, że
moderuje te rozmowy. Zachęca córki do otwartości i stara się o obiektywną ocenę
zachowania Wnioskodawczyni. Nie krytykuje a limine zachowań matki, dopytuje o
szczegóły, żeby poznać tło danych wydarzeń, o których opowiadają dzieci, tłumacząc jakie są
normy zachowań ogólnie przyjęte w społeczeństwie i że są granice, których ani dorośli, ani
dzieci przekraczać nie powinny.
Dużym ładunkiem emocjonalnym cechują się rozmowy czy to w formie korespondencji sms,
czy bezpośredniej rozmowy Wnioskodawczyni z Uczestnikiem. Wnioskodawczyni jest w
trakcie tych rozmów wulgarna, niezdolna do merytorycznej rozmowy, wybuchowa,
impulsywna, niekiedy nawet agresywna.
Z kolei zdjęcia są zapisem zaniedbań jakich dopuściła się Wnioskodawczyni w zakresie
higieny małoletnich oraz warunków lokalowych, w jakich mieszkają małoletnie.
Potwierdzeniem na brak porządku w mieszkaniu Wnioskodawczyni są zeznania świadka
Renaty Pękalskiej. Brak porządku jest określeniem zbyt łagodnym – świadek wskazuje na
bardzo duży bałagan, czy wręcz dewastację mieszkania.
Sąd bezpodstawnie podważył wiarygodność zeznań świadka Izabeli Bąk, jedynie dlatego, że
pozostaje z Uczestnikiem w stosunku partnerskim, chociaż zeznania tego świadka są spójne i
logiczne, nie stoją w sprzeczności z istotną częścią materiału dowodowego zebranego w
sprawie. Świadek ma częsty kontakt z małoletnimi córkami Uczestnika, a zeznania świadka
opierają się na bezpośrednich kontaktach z małoletnimi i rozmowach z nimi.
Wyżej wymienione dowody jednoznacznie wskazują na nadużywanie władzy rodzicielskiej
oraz zaniedbywanie przez Wnioskodawczynię obowiązków względem małoletnich córek, a
tym samym na konieczność ustalenia ich miejsca zamieszkania przy ojcu.
Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poczynił również nielogiczne i
sprzeczne wewnętrznie oraz niezgodne z doświadczeniem życiowym ustalenia. Z jednej
strony uznał za niewiarygodne zeznania Uczestnika w zakresie, w jakim twierdził, że
Wnioskodawczyni zaniedbuje małoletnie córki, między innymi w zakresie utrzymywania
higieny dzieci na odpowiednim poziomie, przy równoczesnym powołaniu się na opinie
placówek edukacyjnych w tym zakresie, podczas gdy nie mają one pełnego obrazu i pełnej
wiedzy o stanie higieny małoletnich; z drugiej zaś strony nie dał wiary zeznaniom
Wnioskodawczyni, w których kwestionowała nieprawidłowości w sprawowaniu opieki nad
małoletnimi, czyli te nieprawidłowości zdaniem sądu miały miejsce. Natomiast prawidłowe
ustalenia prowadzą do wniosków, że placówki edukacyjne mają możliwość oceny w zakresie
ubioru czy uczesania dzieci w zakresie powierzchownym oraz w określonych warunkach, tzn.
kiedy dzieci są specjalnie przygotowywane do wizyty w placówce edukacyjnej. Natomiast
twierdzenia ojca opierają się na kontakcie bezpośrednim i spontanicznym z dziećmi, czyli
widzi on dzieci w takiej kondycji, w jakiej są na co dzień. Dodatkowo twierdzenia Uczestnika
znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka Izabeli Bąk.
Wskazać również należy, że Sąd I instancji wyprowadził z materiału dowodowego wnioski z
niego niewynikające, tj. ustalił, że Uczestnik nie jest w stanie zapewnić córkom stałego
miejsca zamieszkania, ze względu na brak stabilności zatrudnienia Uczestnika i
nieodpowiedzialne zachowanie, jakiego miał dopuścić się wobec poprzedniego pracodawcy.
Zmiany pracy są zjawiskiem powszechnym w branży przedstawicieli handlowych, gdzie
fluktuacja pracowników jest duża. Poza tym fakt zmieniania pracy w poszukiwaniu
optymalnych warunków zatrudnienia nie może być sam w sobie traktowany jako czynnik
dyskwalifikujący czy utrudniający zapewnienie małoletnim miejsca zamieszkania. Podobnie
nie jest argumentem przemawiającym na niekorzyść ustalenia miejsca pobytu małoletnich w
każdorazowym miejscu zamieszkania ojca okoliczność, iż Uczestnik nie dokonał rozliczeń z
poprzednim pracodawcą. Obecnie Uczestnik współpracuje z firmą ATLANTIC Sp. z o.o. i
wynajmuje mieszkanie w Nowym Mieście k. Płońska, w którym to mieszkaniu znajduje się
pokój małoletnich córek, wyposażony we wszystkie niezbędne rzeczy. Ojciec zapewnia
dzieciom bardzo dobre warunki socjalno-bytowe. Warunki miejsca zamieszkania Uczestnika
pod kątem sprawowania w nim pieczy nad dziećmi zostały pozytywnie ocenione przez
kuratora sądowego. Dzieci czują się swobodnie w mieszkaniu ojca, traktują je jak swój drugi
dom. Odległość pomiędzy mieszkaniem Uczestnika a mieszkaniem Wnioskodawczyni jest
niewielka, ok. 4 km, więc małoletnie pozostają w znanym sobie otoczeniu, a zmiana miejsca
pobytu do miejsca zamieszkania ojca nie wiązałaby się z koniecznością zmiany placówek
edukacyjnych, do których uczęszczają dzieci.
Wbrew ustaleniom Sądu I instancji z twierdzeń i dowodów przedstawionych w niniejszym
postępowaniu wynika, że to Uczestnik w sposób pełniejszy niż Wnioskodawczyni realizuje
potrzeby małoletnich córek. Uczestnik angażuje się w ich życie, spędza z nimi każdą wolną
chwilę, wartościowo organizując czas. Istotne jest również to, że starsza córka emocjonalnie
bardziej związana jest ojcem, który jawi jej się jako osoba stabilniejsza emocjonalnie,
poświęcająca jej więcej uwagi, rozwijająca jej zainteresowania i atrakcyjnie organizująca
czas.
Wnioskodawczyni natomiast stosuje odmienne metody wychowawcze. Mianowicie zamiast
aktywnego spędzania czasu z córkami preferuje pozostawianie dzieci samym sobie, natomiast
sama aktywnie spędza czas przed monitorem komputera, na co wskazują m.in. zeznania
świadków, którzy w pewnym okresie myśleli nawet, że Wnioskodawczyni wyjechała,
ponieważ z dziećmi widywany był tylko Uczestnik.
Powyższe okoliczności wskazują, wbrew ustaleniom Sadu I instancji, że to Uczestnik – a nie
Wnioskodawczyni – zapewnia dzieciom stabilizację, bezpieczeństwo oraz posiada wszelkie
predyspozycje opiekuńcze, by dzieci mieszkały z nim. W niniejszej sprawie same
dziewczynki – co wyniki ze stenogramów – nieustannie wyrażają chęć kontaktów z ojcem i są
zawiedzione, kiedy ten kontakt jest ograniczany.
W związku z powyższym Sąd I instancji błędnie przyjął, że Wnioskodawczyni nie nadużywa
swojej władzy rodzicielskiej i nie zaniedbuje swoich obowiązków względem małoletnich
dzieci, i w konsekwencji błędnie ustalił miejsce pobytu małoletnich przy matce, nie
uwzględniając tym samym dobra dzieci, która to przesłanka powinna determinować
rozstrzygnięcie Sądu w tym zakresie.


Opinia opiniodawczego zespołu sądowych specjalistów
W przypadku dużego skonfliktowania rodziców, tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie,
zaburzeń depresyjnych Uczestniczki, stosowania przemocy psychicznej i fizycznej przez
Uczestniczkę w stosunku do małoletnich dzieci, oparcie się na dowodach z przesłuchania
stron wydaje się niewystarczające, a szczególnego znaczenia nabierają dowody z opinii
specjalistów w tym zakresie, jako źródło obiektywnych informacji o sytuacji małoletnich i
kompetencjach wychowawczych rodziców.
Sąd, widząc potrzebę zewnętrznej kontroli wykonywania władzy rodzicielskiej przez
Wnioskodawczynię, zastosował środek zabezpieczający w postaci nadzoru kuratora
sądowego. Kurator miał być również źródłem obiektywnych informacji o sytuacji
małoletnich. Ze względu jednak na utrudnianie przez Wnioskodawczynię, czy wręcz
unikanie, kontaktu z kuratorem sądowym, kurator nie spełnił swej roli. Pismem z 13.3.2020 r.
Piotr Kurski – Kurator Specjalista III Zespołu Kuratorskiej Służby Sądowej Sądu
Rejonowego w Legionowie zawnioskował do Sądu Rejonowego w Legionowie, III Wydział
Rodzinny i Nieletnich, o skierowanie małoletnich Igi Kowalskiej i Ady Kowalskiej wraz z
rodzicami na badania w Opiniodawczym Zespole Sądowych Specjalistów (OZSS) celem
stwierdzenia, który z rodziców daje lepszą gwarancję do sprawowania bezpośredniej opieki
nad dziećmi.
Nadzór kuratora sądowego w okresie od marca do końca lipca 2020 r. ze względu na sytuację
epidemiczną w kraju miał charakter kontaktów jedynie telefonicznych z Wnioskodawczynią,
co zdecydowanie nie służyło wszechstronnej kontroli sposobu wykonywania władzy
rodzicielskiej, wskazywania błędów i zaniedbań, ale także pokazywania prawidłowych
wzorów
Również sam Uczestnik we wniosku o powierzenie mu władzy rodzicielskiej wnioskował o
dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych z Opiniodawczego Zespołu
Sądowych Specjalistów na okoliczność rzeczywistych relacji obojga rodziców z małoletnimi
oraz z opinii z badanie biegłego psychologa i psychiatry – na okoliczność stanu psychicznego
matki Faustyny Matczynej.
Sąd I instancji na rozprawie 10.9.2020 r. wskazywał, że z uwagi na długotrwałość
oczekiwania na opinię w OZSS zamierza dopuścić dowód z opinii biegłych spoza OZSS,
czego jednak ostatecznie nie zrealizował.
W niniejszej sprawie dowód z opinii biegłych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być
zastąpiony inną czynnością dowodową, ponieważ konieczne są wiadomości specjalne celem
zbadania predyspozycji rodziców oraz ich faktycznych możliwości do sprawowania opieki,
zbadania, jakie więzi emocjonalne łączą dzieci z każdym z rodziców oraz który z rodziców
daje lepszą gwarancję sprawowania właściwej pieczy nad dzieckiem oraz czy dobro dzieci nie
jest zagrożone.
Niezasadne jest uzasadnianie przez Sąd pominięcia wniosku dowodowego w zakresie opinii
OZSS ze względu na to, że „termin oczekiwania na badanie przez OZSS jest długi, a w
świetle zebranego dotychczas materiału dowodowego tak znaczne wydłużenie postępowania
byłoby niezasadne”. Jest to argumentacja niezasadna o tyle, że Sąd nie wskazuje, o jaki
czasookres wydłużyłoby się postępowanie. Wydaje się natomiast, że nawet perspektywa kilku
miesięcy oczekiwania na opinię OZSS jest do zaakceptowania w przypadku postępowania,
które trwa już 2 lata, a stosowne wnioski zostały złożone w 2018 r. oraz w 2020 r., czyli na
długo przed wydaniem postanowienia kończącego postępowanie w niniejszej sprawie.
W świetle powyższego pominięcie dowodu z opinii biegłych z OZSS jest bezpodstawne.
Mając na uwadze powyższe, wnoszę jak w petitum.


                                                  adw. Tomasz Sprawiedliwy
                                                    /podpis własnoręczny/


Załącznik:
‒ odpis pisma.