Apelacja (art. 427 i 447 KPK) (2)
Inspiracja: Dowody i postępowanie dowodowe w procesie karnym. Komentarz praktyczny z orzecznictwem. Wzory pism procesowych
Apelacja (art. 427 i 447 KPK) (2) dotyczy zaskarżenia wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi IV Wydział Karny z 25.8.2020 r. w całości na korzyść oskarżonego. W apelacji zarzucane są błędy w kwalifikacji prawnej czynu oraz błędy w ustaleniach faktycznych, co stanowi podstawę do przeprowadzenia postępowania dowodowego.
Łódź, 15.10.2020 r.
adw. Piotr Gąska
Kancelaria Adwokacka
ul. Jaracza 23
90-002 Łódź
obrońca oskarżonego
Tomasza Adamczyka
Sąd Apelacyjny w Łodzi
II Wydział Karny
za pośrednictwem
Sąd Okręgowy w Łodzi
IV Wydział Karny
Sygn. akt IV K 15/19
Apelacja
od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi IV Wydział Karny
z 25.8.2020 r., doręczonego z uzasadnieniem 1.10.2020 r.
I. Na podstawie art. 425 § 1 i 2, art. 444, 447 § 1 KPK zaskarżam wskazany wyrok w całości na korzyść oskarżonego.
II. Na podstawie art. 427 § 1 i art. 438 pkt 1 i 3 KPK zaskarżonemu wyrokowi zarzucam:
1) odnośnie do przypisanego czynu I obrazę przepisów prawa materialnego przez przyjęcie błędnej kwalifikacji
prawnej czynu, tj. art. 280 § 1 i art. 13 § 1 w zw. z art. 280 § 2 i art. 157 § 2 w zw. z art. 11 § 2 w zw. z art. 64 § 1
KK, podczas gdy czyn powinien być zakwalifikowany jako wyczerpujący jedynie znamiona art. 157 § 2 KK;
2) odnośnie do przypisanego czynu II błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających
wpływ na jego treść przez bezkrytyczne przyjęcie za wiarygodne w całości zeznania Mariana Białeckiego odnośnie
do zdarzenia mającego miejsce 6.10.2019 r.
III. Na podstawie art. 427 § 1, art. 437 § 2 i art. 452 § 2 KPK wnoszę o przeprowadzenie postępowania dowodowego w części
dotyczącej ponownego przesłuchania Mariana Białeckiego i Krzysztofa Kowalskiego na okoliczność przebiegu zdarzenia z
udziałem oskarżonego w dniach 6.10.2019 r. i 25.10.2019 r. oraz zmianę zaskarżonego wyroku w ten sposób, aby Sąd
zakwalifikował czyn oskarżonego jako wypełniający znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 KK.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 25.8.2020 r. oskarżony Tomasz Adamczyk został uznany winnym zarzucanych mu czynów wyczerpujących dyspozycję odnośnie do
zarzutu I art. 280 § 1 i art. 13 § 1 w zw. z art. 280 § 2 i art. 157 § 2 w zw. z art. 11 § 2 w zw. z art. 64 § 1 KK oraz odnośnie do zarzutu II art. 280
§ 1 w zw. z art. 64 § 1 KK.
Odnośnie do przypisanego czynu I należy zauważyć, że pokrzywdzony Marian Białecki samodzielnie, bez presji i bez jakiegokolwiek przymusu
wpuścił do mieszkania oskarżonego Tomasza Adamczyka mimo wcześniejszego zdarzenia, które miało miejsce 6.10.2019 r. Następnie
dobrowolnie dał Tomaszowi Adamczykowi pieniądze w kwocie 1,20 zł. Dopiero wówczas, gdy wręczona kwota okazała się zbyt mała, oskarżony
użył siły i uderzył Mariana Białeckiego w twarz, w wyniku czego doznał on krwawienia z nosa. Sam pokrzywdzony Marian Białecki za każdym
razem różnie opisuje sekwencję zdarzeń, która miała miejsce 25.10.2019 r., twierdzi jakoby oskarżony:
1) groził słownie, uderzył, wziął pieniądze, użył noża;
2) groził nożem, uderzył, wziął pieniądze;
3) wziął pieniądze, uderzył, użył noża, groził.
Dla prawnokarnej oceny zachowania ujętego w art. 280 § 2 KK nie jest obojętne, w którym momencie swojego czynu sprawca dokonuje zaboru
rzeczy. Zabór rzeczy musi być bowiem albo poprzedzony użyciem przez sprawcę przemocy, albo następować równocześnie z nim. Użycie
przemocy wobec osoby po dokonaniu zaboru rzeczy nie stanowi realizacji znamion przestępstwa określonego w art. 280 KK [zob. wyr. SA w
Łodzi z 6.6.2001 r., II AKa 42/01, Prok. i Pr. 2002, Nr 9, poz. 26; A. Wąsek, R. Zawłocki (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, t. II,
Warszawa 2010, s. 976]. W sytuacji gdy przemoc została zastosowana dopiero po dobrowolnym wydaniu przez pokrzywdzonego rzeczy, to
przypisanie oskarżonemu kwalifikacji prawnej czynu z art. 280 KK rażąco narusza prawo materialne (wyr. SN z 4.6.2008 r., II KK 23/07,
Legalis).
Sam pokrzywdzony podał, że oskarżony Tomasz Adamczyk zastosował wobec niego przemoc dopiero po tym, jak wręczona przez niego kwota
1,20 zł była dla niego zbyt mała i domagał się więcej. Podczas przesłuchania 20.4.2020 r. pokrzywdzony zeznał: „Dałem mu te pieniądze na
odczepne. Jak wołał to mu dałem na odczepne (…) potem wołał więcej pieniędzy. Groził mi, że mnie zabije. Ja powiedziałem, że nie mam
pieniędzy, a on mówił, że mam. Potem oskarżony uderzył mnie pięścią. Później jeszcze raz mi poprawił”. Podobnie podczas przesłuchania
28.6.2020 r. Marian Białecki zeznał: „To grożenie nożem miało miejsce po tym, jak dałem mu te 1,20 zł (…). Mówię i powtarzam i jestem tego
pewien, że pieniądze w wysokości 1,20 zł wydałem oskarżonemu przed użyciem noża”.
W świetle tych zeznań pokrzywdzonego i konsekwentnych wyjaśnień oskarżonego, mając jednocześnie na uwadze zasadę in dubio pro reo, gdy
pokrzywdzony zeznaje odmiennie, należy przyjąć, iż zachowanie oskarżonego 25.10.2019 r. nie wyczerpało znamion objętych zarzutem I.
Odnośnie do przypisanego czynu II, który miał miejsce 6.10.2020 r., należy zauważyć, iż wystąpił klasyczny błąd w ustaleniach faktycznych. Sam
Sąd, dokonując analizy zeznań Mariana Białeckiego, zauważył, że cechują się one chaotycznością oraz rozbieżnością, a mimo to dał im wiarę, a
dokładniej wersji ustalonej na podstawie wielu odmiennych relacji. Na podobną ocenę – względnej wiarygodności – zdaniem Sądu – zasługiwały
zeznania świadka Krzysztofa Kowalskiego.
W postępowaniu przygotowawczym świadek Krzysztof Kowalski wspomniał o tym, że oskarżony zabrał słoik z sałatką, ale wówczas nie mówił, że
oskarżony usiłował zamachnąć się tym słoikiem na pokrzywdzonego. Z kolei w postępowaniu przed Sądem w ogóle nie mówił o zaborze słoika z
sałatką, dopiero po odczytaniu protokołu przypomniał sobie o tej okoliczności, ponadto dodając, iż oskarżony groził tym słoikiem
pokrzywdzonemu.
Również pokrzywdzony podczas przesłuchania 25.10.2019 r., składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, nie wskazywał, aby oskarżony
groził mu słoikiem z sałatką. Odmienną wersję, ponad pół roku po zdarzeniu, przedstawił w postępowaniu przed Sądem.
Wnuk pokrzywdzonego zeznał, że dziadek (pokrzywdzony) twierdził, że w dniu 6.10.2019 r. został przez Tomasza Adamczyka uderzony w twarz. Z
kolei sam pokrzywdzony tej okoliczności w postępowaniu przed Sądem nie potwierdził.
Poza tym pokrzywdzony zeznał, że Tomasz Adamczyk 6.10.2019 r. wszedł do jego niezamkniętego mieszkania, zabrał 12 zł i po krótkiej rozmowie
wyszedł, zatem nic nie mówił o jakiejkolwiek przemocy. W kolejnej wersji pokrzywdzony powiedział, że Tomasz Adamczyk, dokonując zaboru
pieniędzy, zwrócił się do niego słowami: „dostaniesz w łeb”. Zarówno o tych słowach oskarżonego, jak i uderzeniu w twarz pokrzywdzonego nie
mówi Krzysztof Dziedzic, który był naocznym świadkiem zdarzenia. Ponadto przesłuchany w postępowaniu przed Sądem policjant Łukasz Kruk
zeznał, że na miejscu zdarzenia pokrzywdzony Marian Bielecki nic nie mówił o zastosowaniu wobec niego przez Tomasza Adamczyka
jakiejkolwiek przemocy.
Sąd przyjął, iż 6.10.2019 r. Tomasz Adamczyk groził Marianowi Bieleckiemu natychmiastowym użyciem przemocy, nie wskazując, na czym owa
przemoc polegała, czy też miałaby polegać. Ta prawnokarna ocena czynu jest oderwana od ustaleń faktycznych, które w tym zakresie nie zostały
jednoznacznie ustalone.
Mając na uwadze powyższe, wnoszę jednocześnie o przeprowadzenie postępowania dowodowego w części odnoszącej się do ponownego
przesłuchania pokrzywdzonego Mariana Białeckiego oraz świadka Krzysztofa Kowalskiego na okoliczność wskazanych rozbieżności.
Piotr Gąska
adwokat
Załączniki:
1) dwa odpisy apelacji.
Apelacja (art. 427 i 447 KPK) (2) wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku, argumentując braki w uzasadnieniu wyroku oraz sprzeczności w zeznaniach świadków. Wnioskowane jest przeprowadzenie postępowania dowodowego w celu wyjaśnienia wątpliwości dotyczących przebiegu zdarzeń.