Nie ma wątpliwości, że cały proces inwestycyjny (czynności administracyjnoprawne, cywilnoprawne
i faktyczne), jaki przeprowadzi spółka w imieniu i na rzecz skarżącej oraz na własny koszt, tj. wybudowanie
na gruncie należącym do skarżącej i jej męża budynków i urządzeń (czyli więcej niż tylko uzbrojenie terenu,
na które wskazał Trybunał), dokonywane będzie w interesie skarżącej. Spowoduje to bowiem wzrost wartości
należącej do niej i jej męża nieruchomości, co będzie miało odzwierciedlenie w cenie, jaką uzyskają czy
zamierzają uzyskać za przeniesie prawa własności tej nieruchomości. (...) Okoliczności sprawy
przedstawionej we wniosku o interpretację wskazują, że skarżąca za pośrednictwem spółki działającej w jej
imieniu i na jej rzecz będzie podejmować aktywne działania w zakresie przygotowania gruntów do zabudowy,
w celu dokonania ich sprzedaży, przy zaangażowaniu środków podobnych do wykorzystywanych przez
producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 VATU. Wyrok NSA z 14.6.2017 r.,
I FSK 2032/15
Z uzasadnienia:
Wyrokiem z 28.7.2015 r. WSA w Rzeszowie po rozpoznaniu sprawy ze skargi L.A. na interpretację indywidualną
Ministra Finansów z 25.3.2015 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług oddalił skargę.
W uzasadnieniu wyroku sąd I instancji podał stan faktyczny sprawy, z którego wynika, że we wniosku o wydanie
powyższej interpretacji skarżąca wskazała, że:
– wraz ze współmałżonkiem są na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej właścicielami
nieruchomości gruntowych niezabudowanych, których nabycie nastąpiło odpowiednio w latach 2003, 2004 i 2005, –
nieruchomości te (w ich skład wchodzą cztery działki) nie są wykorzystywane ani do prowadzenia działalności
gospodarczej, ani gospodarstwa rolnego,
– przy ich nabyciu małżonkom nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku
naliczonego,
– podatniczka ani jej współmałżonek nie wykonują obecnie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od
towarów i usług przy wykorzystaniu tychże nierucho­mości,
– działki nigdy nie były i nie będą przedmiotem najmu ani dzierżawy; małżonkowie nigdy nie czerpali dochodów
z tytułu prawa, jakie mają do tych działek,
– małżonkowie posiadają jeszcze dwie działki rekreacyjne w okolicy, ale nie zamierzają ich sprzedawać;
– małżonkowie mają zamiar zawarcia ze spółką osobową (dalej: spółka), której nie są i nie będą wspólnikami, umowy
użyczenia (nieodpłatnego), na podstawie której spółka dokona inwestycji developerskiej polegającej na budowie
budynków i innych urządzeń w postaci osiedla domów jednorodzinnych (dalej: inwestycja),
– małżonkowie i spółka zawrą ponadto osobną umowę, na podstawie której będą w przyszłości, stopniowo, w trybie
art. 231 KC przenosić na własność spółki nieruchomości do nich należące, – całość nakładów na budowę budynków
lub urządzeń na nieruchomości poniesie spółka, włącznie z nakładami związanymi z procesem budowlanym,
– spółka będzie prowadziła i finansowała w oparciu o udzielone przez podatniczkę i jej współmałżonka
pełnomocnictwa m.in. postępowania w sprawach o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, decyzji zatwierdzających
projekt budowlany oraz udzielających pozwolenie na budowę (...),
– nakłady poniesione za zgodą małżonków przez spółkę w związku z budową budynków lub innych urządzeń będą
miały wartość znacznie wyższą niż wartość zajętych na ten cel nieruchomości,
– jedyną korzyścią z zawartych przez małżonków ze spółką umów będzie wynagrodzenie, jakie uzyskają z tytułu
przeniesienia własności;
– skarżąca z mężem nie poszukiwała nabywcy nieruchomości, to spółka zaproponowała im zawarcie umowy
przeniesienia własności działek,
– całość środków uzyskanych ze zbycia działek wejdzie do majątku prywatnego małżonków, którzy jeszcze nie
zdecydowali się, na co wykorzystają te środki (...),
– wynagrodzenie uzyskane przez małżonków uzależnione jest od działań podejmowanych przez spółkę
(...).Wskazując na powyższe, podatniczka zadała następujące pytania:



1. Czy w opisanym stanie faktycznym użyczenie nieruchomości stanowi nieodpłatne świadczenie usług,
o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz.
1054 ze zm., dalej: VATU), podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 VATU?
2. Czy przeniesienie własności nieruchomości na rzecz spółki w opisanym stanie faktycznym stanowi dostawę
towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 VATU, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 VATU?
3. W przypadku uznania przeniesienia własności nieruchomości na rzecz spółki za czynność opodatkowaną, co
będzie stanowiło podstawę opodatkowania w przypadku przeniesienia własności nieruchomości na rzecz spółki
w trybie opisanym w stanie faktycznym?
Zdaniem skarżącej użyczenie nieruchomości opisane w stanie faktycznym nie stanowi nieodpłatnego
świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 VATU, a więc nie podlega opodatkowaniu na podstawie art.
5 ust. 1 pkt 1 VATU, ponieważ zgodnie z tym przepisem opodatkowaniu podatkiem podlegają jedynie
odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Również przeniesienie własności
nieruchomości na rzecz spółki w opisanym stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1
pkt 1 VATU, a więc nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 VATU. Małżonkowie nie będą bowiem
występować w tych transakcjach jako podatnicy w rozumieniu art. 15 ust. 1 VATU. W sytuacji gdy wszelkie czynności
związane z budową na nieruchomości podejmować będzie spółka, to nie można też mówić, że działania
podejmowane przez małżonków noszą znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 VATU.
Zdaniem skarżącej w przypadku uznania przeniesienia własności nieruchomości na rzecz spółki za czynność
opodatkowaną podstawa opodatkowania w przypadku przeniesienia własności nieruchomości w trybie opisanym
w stanie faktycznym zostanie ustalona na podstawie art. 29a ust. 1 VATU, przy czym będzie ona obejmowała jedynie
wartość nieruchomości bez uwzględnienia wartości rynkowej nakładów poczynionych na nieruchomości przez spółkę
w związku z realizacją inwestycji.
Oceniając stanowisko wnioskodawcy i odpowiadając na pytania skarżącej, Minister Finansów uznał za:
1) nieprawidłowe stanowisko odnośnie stwierdzenia, że przeniesienie własności nieruchomości na rzecz spółki nie
będzie podlegać opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 VATU, a więc nie stanowi dostawy towarów, o której
mowa w art. 7 ust. 1 VATU;
2) nieprawidłowe odnośnie stwierdzenia, że użyczenie nieruchomości nie stanowi nieodpłatnego świadczenia usług,
o którym mowa w art. 8 ust. 2 VATU, a więc nie podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 VATU;
3) prawidłowe odnośnie stwierdzenia, że w związku z dostawą nieruchomości na rzecz spółki podstawa
opodatkowania zostanie ustalona na podstawie art. 29a ust. 1 VATU, przy czym będzie ona obejmowała jedynie
wartość gruntu bez uwzględnienia wartości rynkowej nakładów poczynionych na tym gruncie przez spółkę.
Organ podatkowy, powołując się na art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 VATU, podkreślił, że pojęcie dostawa towarów
obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak
właściciel. W sytuacji gdy grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 VATU, to jego sprzedaż stanowi
dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 VATU i na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 podlega opodatkowaniu podatkiem
od towarów i usług. Organ podatkowy wskazał również na art. 2 pkt 22 VATU stanowiący, że sprzedaż to m.in.
odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, art. 15 ust. 1 i 2 VATU, zgodnie z którym
podatnikami są m.in. osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, która obejmuje czynności
polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów
zarobkowych oraz art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku
od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 s. 1 ze zm., dalej: Dyrektywa VAT), zgodnie z którym „podatnikiem” jest
każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na
cel czy też rezultaty takiej działalności – i stwierdził, że aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą,
należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie,
a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Biorąc pod
uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji, organ podatkowy powołał się na wyrok
Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10, który orzekł, że w przypadku gdy zainteresowany
podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do
wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi
Dyrektywy VAT to ich sprzedaż uznana będzie za dostawę towarów.
Zdaniem organu podatkowego planowana przez stronę dostawa działek na rzecz spółki wypełni przesłanki
działalności gospodarczej. Skarżąca wraz z mężem sprzedaż działek zorganizowała w taki sposób, że jej działania
łącznie z działaniami przyszłego nabywcy należy uznać za pewnego rodzaju wspólne przedsięwzięcie. (...) Skutkiem
powyższego planowana przez skarżącą dostawa czterech działek podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od
towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 VATU.





Odnosząc się do wątpliwości strony co do kwestii, czy użyczenie nieruchomości stanowi nieodpłatne świadczenie
usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 VATU, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust 1 pkt 1 VATU,
Minister Finansów stwierdził, że skoro strona odnośnie przedmiotowych działek działa w charakterze podatnika
podatku od towarów i usług, to usługa użyczenia spółce przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu
VAT, ponieważ związana będzie z prowadzoną przez wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a z tytułu nabycia
przedmiotowych działek wnioskodawcy nie przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku
należnego o kwotę podatku naliczonego. W konsekwencji nieodpłatne użyczenie przedmiotowych działek nie
będzie podlegać opodatkowaniu VAT jako nieodpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 VATU.
Minister Finansów wyjaśnił, że powodem uznania stanowiska strony za nieprawidłowe jest inne – niż przez nią
przedstawione, uzasadnienie powodu braku obowiązku podatkowego w tym zakresie. (...)
W skardze złożonej do WSA w Rzeszowie strona (...) zaskarżonej interpretacji zarzuciła, że zawiera wskazanie
stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym, które nie odnosi się do zdarzenia przyszłego przez nią
zaprezentowanego. (...)
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie nie uwzględnił skargi.
Wskazał, że oceniając, czy dany podmiot działa w charakterze handlowca, należy wziąć pod uwagę to, czy
podejmuje działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu gospodarczego. Jeśli chodzi o sprzedaż działek,
sąd, podobnie jak organ podatkowy, odwołał się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15.9.2011
r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym Trybunał stwierdził, że jeśli osoba fizyczna w celu
dokonania sprzedaży gruntu podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki
podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1
Dyrektywy VAT, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu,
a więc za podatnika VAT. Zdaniem sądu, w okolicznościach faktycznych tej sprawy, uznać należy, że planowane
działania skarżącej dotyczące obrotu nieruchomościami będą odpowiadały przesłankom działalności gospodarczej
określonym w art. 15 ust. 2 VATU. Sąd zgodził się z organem podatkowym, że ze stanu faktycznego podanego
przez skarżącą wynika, że wraz ze spółką podejmą swojego rodzaju wspólne przedsięwzięcie w celach
zarobkowych. Zgodnie z założeniem tego przedsięwzięcia spodziewane jest finalne przeniesienie własności
wyodrębnionych z nieruchomości zabudowanych działek na rzecz osób trzecich, co związane jest z działalnością
marketingową prowadzoną przez spółkę. Wprawdzie to spółka będzie podejmowała czynności, które umożliwią
zabudowę i wydzielenie działek, jednak beneficjentem uprawnień wynikających z decyzji administracyjnych będą
skarżąca oraz jej małżonek. Taki tok postępowania wyraźnie odbiega od typowych zdarzeń będących przejawem
zarządu majątkiem prywatnym. O zarobkowym charakterze tego przedsięwzięcia świadczy różnica pomiędzy
ceną działki gruntowej niezabudowanej a ceną działki po wykonaniu w stosunku do niej wszystkich
planowanych czynności, zwieńczonych posadowieniem budynku mieszkalnego. Jeśli chodzi o kwestię
związaną z opodatkowaniem nieodpłatnego świadczenia, jakim jest oddanie gruntu w użytkowanie, sąd zauważył, że
ostateczne wnioski organu podatkowego i skarżącej są tożsame.
Z powyższych względów sąd (...) skargę oddalił.
W skardze kasacyjnej złożonej od powyższego wyroku pełnomocnik (...) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
I. naruszenie przepisów o postępowaniu w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, w rozumieniu art. 174
pkt 2 PostAdmU, tj.:
– art. 141 § 4 PostAdmU w zw. z art. 14b i nast. ustawy z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz.
749 ze zm., dalej: OrdPU), w szczególności art. 14b § 2 i § 3 OrdPU w związku z art. 14c § 1 i § 2 OrdPU (...);
II. na podstawie art. 174 pkt 1 PostAdmU, naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez dopuszczenie się
błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania:
1) art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 2, w zw. z art. 15 ust. 1 i 2 VATU w zw. z naruszeniem
przepisów postępowania, tj. art. 14b i nast. w szczególności art. 14b § 2 i § 3 OrdPU w zw. z art. 14c § 1 i § 2 OrdPU
(...);
2) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 2 oraz art. 15
ust. 1 i 2 VATU poprzez błędną ich wykładnię– co w konsekwencji spowodowało wydanie wyroku
nieodpowiadającemu prawu. (...)
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
Niezasadny jest postawiony na podstawie art. 174 pkt 2 PostAdmU zarzut naruszenia przepisów o postępowaniu
w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 141 § 4 PostAdmU w zw. z art. 14b § 2 i § 3 OrdPU, w zw.
z art. 14c § 1 i § 2 OrdPU. Sąd I instancji nie naruszył art. 141 § 4 PostAdmU. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku



spełnia wszystkie wymogi i standardy, o których stanowi ten przepis. Przedstawiono w nim stan faktyczny sprawy,
zrelacjonowano sformułowane w skardze zarzuty oraz wskazano podstawę prawną rozstrzygnięcia. (...) Jednak ani
za pomocą art. 141 § 4 PostAdmU, ani art. 14b § 2 i § 3 czy art. 14c § 1 i § 2 OrdPU nie można kwestionować
sformułowanych przez WSA ocen. Przepisy art. 14b § 2 i § 3 i art. 14c § 1 i § 2 OrdPU, podobnie jak art. 141 § 4
PostAdmU, określają jedynie elementy konieczne, jakie powinien zawierać wniosek o wydanie interpretacji
indywidualnej oraz sama interpretacja. Interpretacja wydana w tej sprawie zawiera wyczerpujący opis
przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem
prawnym tej oceny, czyli treść, o której mowa w art. 14c § 1 OrdPU. To, że stanowisko organu podatkowego jest
inne, niż życzyłaby sobie tego strona, nie przesądza o tym, że organ podatkowy uchybił temu przepisowi.
Niezasadne są także zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 oraz
art. 8 ust. 2 oraz art. 15 ust. 1 i 2 VATU. Zarzuty te są niewłaściwie sformułowane, ponieważ zaskarżając wyrok sądu
I instancji, pełnomocnik skarżącej nie powiązał ich z odpowiednim przepisem procedury sądowoadministracyjnej.
Jednak, mając na uwadze uchwałę pełnego składu NSA z 26.10.2099 r., I OSP 10/09, takie uchybienie go nie
dyskwalifikuje.
Sąd I instancji nie naruszył przepisów art. 15 ust. 1 i 2 VATU. (...) Oceniając, czy określoną osobę fizyczną, która
dokonuje sprzedaży gruntu, należy uznać za podatnika podatku od towarów i usług, jak słusznie wskazał sąd
I instancji, należy wziąć pod uwagę wskazówki zawarte w wyroku TSUE z 15.9.2011 r., C-180/10. W orzeczeniu tym
Trybunał podał, że nie mogą być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej same z siebie
czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie ma też decydującego charakteru sama
liczba i zakres transakcji sprzedaży. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału
gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej – sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego
charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich
przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym
zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie
obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców
i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy VAT. Taka aktywność świadczy o prowadzeniu
działalności gospodarczej w tym zakresie. Trybunał jako przykład takich działań podał: uzbrojenie terenu i działania
marketingowe, czyli działania, które nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Jak wskazał
Trybunał – fakt prowadzenia takiej działalności uzasadnia uznanie podmiotu za podatnika.
Jak wynika ze stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy, skarżąca wraz z mężem zamierzają przenieść prawo
własności nieruchomości, w skład której wchodzą cztery działki gruntu na spółkę osobową po tym, jak spółka ta w ich
imieniu i na własny koszt przeprowadzi cały proces inwestycyjny związany z budową na tych gruntach osiedla
domów jednorodzinnych. (...)
Zgodzić się należy z sądem I instancji, że przenoszenie przez skarżącą i jej męża prawa własności
poszczególnych działek na spółkę, wyczerpywać będzie znamiona działalności gospodarczej, na które
wskazał Trybunał Sprawiedliwości w powołanym wyżej wyroku. Nie ma wątpliwości, że cały proces inwestycyjny
(czynności administracyjnoprawne, cywilnoprawne i faktyczne), jaki przeprowadzi spółka w imieniu i na rzecz
skarżącej oraz na własny koszt, tj. wybudowanie na gruncie należącym do skarżącej i jej męża budynków i urządzeń
(czyli więcej niż tylko uzbrojenie terenu, na które wskazał Trybunał), dokonywane będzie w interesie skarżącej.
Spowoduje to bowiem wzrost wartości należącej do niej i jej męża nieruchomości, co będzie miało odzwierciedlenie
w cenie, jaką uzyskają czy zamierzają uzyskać za przeniesie prawa własności tej nieruchomości. W tej sytuacji nie
ma znaczenia, że czynności tych nie podejmą oni osobiście. Oczywiście nie można wykluczyć, że pomimo tych
wszystkich działań skarżąca i jej mąż nie uzyskają kwoty, za jaką spodziewają się przenieść własność gruntu
na spółkę. Niemniej jest to ryzyko wliczone w cały opisany we wniosku o wydanie interpretacji proces. Jak
słusznie zauważył sąd I instancji, proces ten nie obejmuje działań, które należą do zakresu zwykłego zarządu
majątkiem prywatnym. Pomimo trafności końcowego stanowiska sądu I instancji co do uznania skarżącej za
podatnika VAT, należy jedynie zauważyć, że nie może być ono konsekwencją uznania, że skarżąca i jej mąż
podejmą wraz ze spółką swojego rodzaju wspólne przedsięwzięcie, związane z działalnością marketingową
prowadzoną przez spółkę, którego celem jest finalne przeniesienie własności wyodrębnionych z nieruchomości
zabudowanych działek na rzecz osób trzecich. We wniosku o wydanie interpretacji skarżąca wskazała, że
przeniesienie własności nastąpi na jej rzecz, co oznacza, że działań spółki w imieniu i na rzecz skarżącej i jej męża
nie można uznać za działania w ramach wspólnego przedsięwzięcia. To, że obie strony stwierdziły, że zawarta
pomiędzy nimi umowa jest korzystna dla obu stron, nie może być uznana za takie przedsięwzięcie.
Reasumując, okoliczności sprawy przedstawionej we wniosku o interpretację wskazują, że skarżąca za
pośrednictwem spółki działającej w jej imieniu i na jej rzecz będzie podejmować aktywne działania w zakresie
przygotowania gruntów do zabudowy, w celu dokonania ich sprzedaży, przy zaangażowaniu środków podobnych do
wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 VATU.
W konsekwencji tego, w przypadku gdy dojdzie do sprzedaży przedmiotowych działek, skarżąca będzie
działała w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 VATU. Fakt, że zasadnicza aktywność



w zakresie planowanego procesu inwestycyjnego spoczywać będzie na spółce, jest bez znaczenia dla uznania
skarżącej za podatnika, skoro spółka jako jej pełnomocnik jest jedynie jej reprezentantem w tych czynnościach,
działając w jej imieniu i na jej rzecz, czyli w jej interesie majątkowym. Podejmowanie aktywności gospodarczej,
o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 VATU, za pośrednictwem pełnomocnika nie zwalnia mocodawcy, w którego imieniu
i na rzecz działa pełnomocnik, od przymiotu bycia podatnikiem VAT w rozumieniu tych przepisów.
Mając na uwadze, że sąd I instancji, uznając, że przenoszenie przez skarżącą i jej męża własności poszczególnych
działek na spółkę, w stanie faktycznym tej sprawy, należy uznać za dokonywane w ramach prowadzenia działalności
gospodarczej, a ją samą za podatnika VAT, za nienaruszone należy też uznać pozostałe przepisy wskazane przez
pełnomocnika skarżącej w ramach zarzutów opartych na podstawie z art. 174 pkt 1 PostAdmU, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1
w zw. z art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 2 VATU. Skoro bowiem skarżąca działać będzie jako podatnik VAT, to
planowana przez skarżącą dostawa czterech działek podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów
i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 VATU. W tej sytuacji zasadne jest też wyjaśnienie
przez sąd I instancji i organy podatkowe powodów, dla których, oddanie nieruchomości spółce w bezpłatne
użytkowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Z powyższych względów NSA oddalił skargę na podstawie art. 184 PostAdmU. (...)
Wyrok NSA z 14.6.2017 r., I FSK 2032/15