Osoba prawna ma prawo do ochrony dóbr osobistych, w tym zachowania poufności rokowań – wskazał Sąd
Najwyższy.
Zatrudniony w „B.” sp. z o.o. W.N. nagrał spotkanie z prezesem zarządu, podczas którego wręczono mu
wypowiedzenie umowy o pracę. Nagrania dokonano bez wiedzy i zgody przedstawiciela pracodawcy. W trakcie
postępowania przed sądem pracy, dowodząc że wypowiedzenie było bezzasadne, były pracownik przedstawił
nagranie, jednak sąd nie uwzględnił go jako dowodu.
Zarówno „B.” sp. z o.o., jak i prezes jej zarządu pozwali W.N. o ochronę dóbr osobistych domagając się zniszczenia
nagrania oraz publikacji przeprosin na stronie internetowej. Sądy I i II instancji oddaliły żądania powodów. Sąd
Najwyższy uchylił orzeczenie sądu II instancji i przekazał mu sprawę do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu wyroku podkreślono, że powodom przysługuje odpowiednio: osobie fizycznej – prawo do
prywatności, osobie prawnej – prawo do poufności rozmów i rokowań. Za dobro osobiste można również
uznać tajemnicę komunikowania się. Sąd Najwyższy wskazał, że w Polsce przyjmuje się, iż ukradkowe
nagrywanie kogoś, bez jego wiedzy i zgody, jest czynem nagannym. Takie zachowania nie mogą być
chronione przez sąd. Jednocześnie SN wyjaśnił, że nie zawsze potajemne nagrywanie kogoś będzie naruszało
prawo, np. w przypadku gdy osoba nagrywająca działała w uzasadnionym zamiarze ochrony dobra prawnego.
Jednak sądy nie zbadały tego aspektu sprawy, przede wszystkim nie wyjaśniono jakie dobro miałoby być chronione
i z jakiego powodu. Jeśli pozwany nie wykaże, że wykonał nagranie, ponieważ był w pracy np. dyskryminowany,
wówczas należy stwierdzić naruszenie art. 23 KC.
Wyrok SN z 31.1.2018 r., I CSK 292/17