Okoliczność, że zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzy zespół składników majątkowych zdolny do
prowadzenia niezależnej (samodzielnej) działalności gospodarczej, należy rozumieć w ten sposób, że
w kształcie, w jakim zespół ten jest zbywany, może on wykonywać określone zadania gospodarcze. Innymi
słowy, realizacja określonych zadań gospodarczych możliwa jest z wykorzystaniem tego określonego
zespołu składników majątkowych, nie zaś dopiero w połączeniu z innymi składnikami majątkowymi czy też
dopiero w połączeniu z przedsiębiorstwem nabywcy. Wyrok NSA z 23.11.2017 r., I FSK 327/16
Z uzasadnienia:
Zaskarżonym wyrokiem z 21.10.2015 r., III SA/Gl 1155/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, działając
na podstawie art. 146 § 1 ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.
Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej: PostSądAdmU), uwzględnił skargę K. (...) S.A. (dalej: wnioskodawca, spółka
lub skarżąca) na interpretację indywidualną Ministra Finansów (dalej: organ) z 17.2.2015 r. w przedmiocie podatku od
towarów i usług i uchylił zaskarżoną interpretację.
Przebieg postępowania przed organami podatkowymi
Wnioskodawca zwrócił się do organu o wydanie interpretacji indywidualnej, wskazując we wniosku, że prowadzi
działalność gospodarczą m.in. poprzez zakład produkcyjny położony w W. (dalej: Zakład w W.), którego działalność
różni się od działalności prowadzonej w dwóch innych zakładach należących do wnioskodawcy, głównie pod
względem zakresu produkowanych towarów. Wszystkie trzy zakłady wnioskodawcy są wyodrębnione w jego
strukturze organizacyjnej, a do każdego z nich przyporządkowane są składniki majątkowe i osobowe niezbędne do
prowadzenia założonej działalności gospodarczej, a każdy z zakładów posiada wewnętrzną strukturę organizacyjną.
W strukturze organizacyjnej Zakładu w W. wyodrębnione są dwie grupy jednostek wewnętrznych:
– grupa jednostek produkcyjnych (wydziały produkcyjne), tj. Wydział Konstrukcji – realizujący operacje
technologiczne w zakresie przygotowania detali, składania i spawania, obróbki cieplnej, montażu maszyn i urządzeń
oraz Wydział Obróbki Mechanicznej (...);
– grupa jednostek nieprodukcyjnych (wydziały nieprodukcyjne) (...).
Wnioskodawca prowadzi działalność w szeroko pojętej branży górniczej, zajmując się m.in. produkcją i naprawą
maszyn i urządzeń na potrzeby przemysłu górniczego, i jest członkiem wielopodmiotowej grupy kapitałowej. W W.
usytuowana jest również spółka zależna od wnioskodawcy, w której posiada on 100% udziałów (dalej: spółka
zależna). Profil działalności tej spółki jest powiązany z działalnością Zakładu w W. w ten sposób, że działalność obu
jednostek wzajemnie się uzupełnia.
Na mocy umowy dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa z 1.8.2014 r. wydziały produkcyjne Zakładu
w W. zostały wydzierżawione spółce zależnej, a umowa ta obejmowała również przejście pracowników w trybie art.
231 ustawy z 26.6.1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, dalej: KP). W dalszym etapie
wnioskodawca planuje rozwiązać umowę dzierżawy i wnieść do spółki zależnej aport w postaci wydziałów
produkcyjnych, co ma nastąpić bezpośrednio po rozwiązaniu umowy dzierżawy (z dnia na dzień) dla zachowania
ciągłości posiadania wydziałów produkcyjnych przez spółkę zależną oraz zachowania ciągłości działalności
produkcyjnej. Przedmiotem aportu mają być:
– prawo użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego budynkami i budowlami, w tym w szczególności stanowiące
odrębny przedmiot własności: budynek narzędziowni, hale produkcyjne, budynki krajalni, budynek magazynu
wyrobów gotowych, budynek warsztatu elektrycznego, budynek łaźni; maszyny i urządzenia stanowiące środki trwałe
wnioskodawcy (w szczególności maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania, specjalne maszyny,
urządzenia i aparaty, urządzenia techniczne, środki transportu, narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie),
wykorzystywane wyłącznie w wydziałach produkcyjnych;
– inne niż środki trwałe składniki majątkowe (w szczególności narzędzia, przyrządy, wyposażenie – szafki ubraniowe,
szafki narzędziowe, zestawy meblowe biurowe, drobne wyposażenie biurowe);
– wartości niematerialne i prawne (licencje i oprogramowania), wykorzystywane przez wydziały produkcyjne
i niezbędne do kontynuowania ich działalności;
– zobowiązania i należności wnioskodawcy związane z działalnością wydziałów produkcyjnych;
– dokumentacja techniczna, administracyjna i pozostała związana z działalnością wydziałów produkcyjnych.



Powyższe elementy składające się na przedmiot aportu są niezbędne do kontynuowania zorganizowanej działalności
przez wydziały produkcyjne. Po dokonaniu aportu w zakładzie w W. pozostaną jedynie składniki majątkowe służące
do prowadzenia działalności w ramach wydziałów nieprodukcyjnych, w odniesieniu do których planowana jest
likwidacja.
Ponieważ pracownicy świadczący pracę w ramach wydziałów produkcyjnych na podstawie zawartej uprzednio
umowy dzierżawy przeszli do spółki zależnej w trybie art. 231 KP, to na moment wnoszenia aportu spółka zależna
będzie pozostawała w stosunku pracy z tymi pracownikami, nie dojdzie do ich powrotu do wnioskodawcy, co zostanie
odrębnie uregulowane w umowie dot. wniesienia aportu. Po rozwiązaniu umowy dzierżawy wnioskodawca nie będzie
się domagał od spółki zależnej fizycznego zwrotu wydziałów produkcyjnych wraz z ww. pracownikami.
Zgodnie z przyjętym sposobem prowadzenia rachunkowości wnioskodawca ustala przychód przypadający na zakład
w W. i tym samym nie przyporządkowuje osiąganych przychodów do danego wydziału tego zakładu. Wydziały
nieprodukcyjne nie uzyskują żadnych przychodów. Wnioskodawca przyporządkowuje natomiast koszty do
poszczególnych wydziałów. Wszystkie koszty związane z działalnością danego wydziału są rejestrowane na
oddzielnym dla niego MPK (miejsce powstawania kosztów). Dla każdego z wydziałów, dla ustalenia poziomu
amortyzacji, prowadzona jest również odrębnie ewidencja maszyn, urządzeń oraz innych składników majątkowych
wchodzących w jego skład. Wydziały produkcyjne nie posiadają własnych środków finansowych oraz rachunków
bankowych.
W związku z powyższym opisem zadano pytanie, czy będący przedmiotem planowanego aportu do spółki
zależnej zespół składników materialnych i niematerialnych stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa
w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. Nr
177, poz. 1054 ze zm., dalej: VATU) i w konsekwencji, czy planowana transakcja aportu do spółki zależnej
tego zespołu składników majątkowych nie podlega opodatkowaniu VAT na podstawie art. 6 pkt 1 VATU?
Przedstawiając własne stanowisko w sprawie, wnioskodawca stwierdził, że będący przedmiotem planowanego
aportu do spółki zależnej zespół składników materialnych i niematerialnych, składający się na Wydział Konstrukcji
oraz Wydział Obróbki Mechanicznej (wydziały produkcyjne), stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa
w rozumieniu art. 2 pkt 27e VATU i w konsekwencji planowana transakcja aportu do spółki zależnej tego zespołu
składników majątkowych nie podlega opodatkowaniu VAT na podstawie art. 6 pkt 1 VATU.
We wspomnianej na wstępie interpretacji indywidualnej z 17.2.2015 r. organ uznał stanowisko wnioskodawcy za
nieprawidłowe. W uzasadnieniu wyjaśniono, że przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie stosuje się do
transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a „zbycie” obejmuje wszelkie
czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel. Przepis
art. 2 pkt 27e VATU określa pojęcie zorganizowanej części przedsiębiorstwa i zgodnie z tym przepisem warunkiem
niezbędnym, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych
(w tym zobowiązań), jest także wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie na trzech płaszczyznach:
organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). W ocenie
organu art. 2 pkt 27e VATU powinien być interpretowany z uwzględnieniem wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii
Europejskiej (dalej: TSUE) w sprawie C-497/01, odnoszącego się do treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady
z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm., dalej:
Dyrektywa 112). W wyroku tym zwrócono uwagę na warunek zdolności zbywanego przedsiębiorstwa lub niezależnej
jego części do dalszego prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.
W ocenie organu przedmiotem zbycia przez wnioskodawcę nie będzie zorganizowana część
przedsiębiorstwa, w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 27e VATU, lecz składniki majątku przedsiębiorstwa.
W rozważanym zdarzeniu przyszłym nie można bowiem wykazać odrębności finansowej przedmiotu planowanego
aportu do spółki zależnej. Przyjęty przez wnioskodawcę sposób prowadzenia rachunkowości nie przyporządkowuje
osiąganych przychodów do danego wydziału zakładu w W., a ponadto wydziały produkcyjne nie posiadają własnych
środków finansowych oraz rachunków bankowych. Księgi rachunkowe wnioskodawcy nie wyodrębniają zatem
przychodów do mających być przedmiotem aportu wydziałów produkcyjnych. Organ zauważył też, że odrębność
funkcjonalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa oznacza, iż wyodrębnione składniki muszą posiadać pełną
zdolność do niezależnego funkcjonowania jako samodzielne przedsiębiorstwo. Tymczasem na skutek zawartej
uprzednio umowy dzierżawy doszło m.in. do przejścia pracowników wydziałów produkcyjnych na spółkę zależną,
a w wyniku aportu nie dojdzie do powrotu ww. pracowników do wnioskodawcy. Zatem planowane wyodrębnienie nie
będzie obejmowało pracowników niezbędnych do prowadzenia działalności w wydziałach produkcyjnych, bowiem
pracownicy ci zostali „wyodrębnieni” ze struktury tych wydziałów już wcześniej i świadczą pracę na rzecz spółki
zależnej. Zdaniem organu pozostawienie poza zakresem planowanego aportu wymienionych wyżej
elementów działalności gospodarczej zakładu w W. pozbawia zbywane wydziały produkcyjne zdolności do
samodzielnej realizacji zadań gospodarczych. Nie zostały zatem spełnione przesłanki do uznania
przedmiotowego zespołu składników za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, tym samym czynność wniesienia




aportu nie będzie objęta dyspozycją art. 6 pkt 1 VATU. To oznacza, że zbycie opisanych aktywów stanowi odpłatną
dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.
Skarga do WSA
Po uprzednim bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa spółka wniosła na powyższą
interpretację skargę do WSA w Gliwicach, zarzucając w niej naruszenie art. 2 pkt 27e, art. 6 pkt 1 VATU oraz
przepisów prawa procesowego, tj. art. 124 i 121 § 1 ustawy z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U.
z 2012 r. poz. 749 ze zm., dalej: OrdPU). (...)
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uznał skargę za zasadną. Odpowiadając na pytanie, czy opisane we
wniosku o wydanie interpretacji zdarzenie przyszłe stanowi czynność zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa
(co nie podlega podatkowi od towarów i usług), czy też czynność zbycia zespołu składników majątkowych
(opodatkowaną tym podatkiem na zasadach ogólnych), sąd przywołał wypracowane dotychczas w spornym zakresie
poglądy orzecznictwa krajowych sądów administracyjnych oraz TSUE (w szczególności powoływany także przez
organ wyrok w sprawie C-497/01). W oparciu o te poglądy sąd za nieuprawnione uznał stanowisko organu, iż
w opisanym stanie faktycznym decydujące znaczenie dla uznania, że wnioskodawca nie przenosi
zorganizowanej części przedsiębiorstwa, ma brak odrębności finansowej wydziałów produkcyjnych,
wynikający m.in. z przyjętego przez wnioskodawcę sposobu prowadzenia rachunkowości (brak
przyporządkowywania przychodów do danego wydziału zakładu). Sąd podkreślił, że spółka wskazała, iż ustala
przychód przypadający na zakład w W. jako całość, nie przyporządkowuje osiąganych przychodów do danego
wydziału tego zakładu, jednakże wydziały nieprodukcyjne nie uzyskują żadnych przychodów, co w ocenie sądu
oznacza, że przychód uzyskują tylko wydziały produkcyjne. Wnioskodawca przyporządkowuje natomiast koszty do
poszczególnych wydziałów, w tym prowadzi odrębnie ewidencję maszyn, urządzeń oraz innych składników
majątkowych wchodzących w jego skład, dla ustalenia poziomu amortyzacji. Te elementy, zdaniem sądu, są
wystarczające do uznania, że doszło do takiego wyodrębnienia finansowego wydziałów produkcyjnych, które
wskazuje na możliwość prowadzenia np. rachunkowości zarządczej, polegającego w szczególności na odrębnym
ewidencjonowaniu przychodów i kosztów związanych z prowadzeniem danej części przedsiębiorstwa.
Za nieprawidłowe sąd uznał ponadto stanowisko organu o braku wyodrębnienia funkcjonalnego przekazywanego
zespołu składników majątkowych, wiążące się z tym, że planowane wyodrębnienie nie będzie obejmowało
pracowników. Zdaniem sądu, z wniosku spółki wynika, że jej działalność produkcyjna była dotychczas
prowadzona w oparciu o przedmiot aportu, co wskazuje, iż pomiędzy składnikami aportu istnieje
funkcjonalny związek pozwalający na prowadzenie działalności gospodarczej. Zakłady produkcyjne zatrudniały
pracowników, którzy z mocy art. 231 KP przeszli do spółki zależnej. Produkcja w przekazywanych wydziałach będzie
realizowana za pomocą tego samego zespołu pracowników. Dodatkowo z żadnego przepisu prawa nie wynika, aby
dla spełnienia definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa konieczne było dokonanie transferu pracowników
w oparciu o przepis art. 231 KP.
Reasumując, w ocenie sądu, z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że składniki majątku będące
przedmiotem aportu są przeznaczone do realizacji konkretnego zadania gospodarczego, jakim jest działalność
w zakresie produkcji. Składniki te są wyodrębnione pod względem organizacyjnym i finansowym ze spółki w taki
sposób, że ww. działalność może być realizowana samodzielnie. Z wniosku wynika także, że działalność produkcyjna
spółki w zakładach produkcyjnych była dotychczas prowadzona w oparciu o umowę dzierżawy zawartą ze spółką
zależną, co wskazuje, iż pomiędzy składnikami aportu istnieje funkcjonalny związek pozwalający na prowadzenie
działalności gospodarczej.
W tym stanie rzeczy sąd uznał, że ocena zdarzenia przyszłego przedstawiona przez stronę skarżącą we
wniosku, pozwala przyjąć, iż przedmiotem aportu jest zorganizowana część przedsiębiorstwa i jako taka
podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług w oparciu o art. 6 pkt 1 VATU.
Skarga kasacyjna
Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez organ, a w skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie:
a) przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj. art. 141 § 4 oraz art. 153 PostSądAdmU,
poprzez nakreślenie w uzasadnieniu wyroku wskazań co do dalszego postępowania, których organ nie może
wykonać bez naruszenia prawa, a które są wiążące dla organu, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia,
b) przepisów prawa materialnego, tj.:
– art. 6 pkt 1 w zw. z art. 2 pkt 27e VATU (...),
– art. 2 pkt 27e VATU (...).




Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje
Zarzuty skargi kasacyjnej są bezzasadne, a zatem środek odwoławczy podlega oddaleniu.
Nie może odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia art. 141 § 4 PostSądAdmU w zw. z art. 153
PostSądAdmU. Zdaniem kasatora, przepisy te zostały naruszone, albowiem w uzasadnieniu wyroku zawarto
wskazania co do dalszego postępowania, których organ nie może wykonać bez naruszenia prawa.
Z lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku istotnie wynika, że użyto sformułowania, iż przedmiotem aportu jest
zorganizowana część przedsiębiorstwa i jako taka podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług w oparciu o art.
6 pkt 1 VATU (s. 16 uzasadnienia). Sąd I instancji, analizując wniesioną skargę kasacyjną w aspekcie ewentualnej
autokontroli wyroku, nie dokonał z urzędu sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej w treści uzasadnienia.
Pomimo wskazanych wyżej okoliczności nie można uznać tego zarzutu skargi kasacyjnej za zasadny. Z kontekstu
całego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że sąd I instancji dokonywał analizy zorganizowanej części
przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e VATU w zw. z art. 6 pkt 1 VATU. Ten drugi z przepisów zresztą
wielokrotnie przywoływany w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku stanowi jednoznacznie, że przepisów
ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Zatem
analiza ta dotyczyła tego, czy opisana we wniosku transakcja podlega, czy też nie podlega ustawie o podatku od
towarów i usług. Omyłkowe, jednokrotne użycie sformułowania zwolnienie od podatku od towarów i usług zwłaszcza
w zestawieniu z art. 6 pkt 1 VATU nie oznacza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania są
wadliwe.
Nie są również zasadne zarzuty skargi kasacyjnej wywiedzione w oparciu o art. 174 pkt 1 PostSądAdmU, art. 6 pkt 1
w zw. z art. 2 pkt 27e VATU, poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie. (...)
Zgodnie z art. 6 pkt 1 VATU przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub
zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Unormowanie to stanowi prawidłową implementację art. 19 Dyrektywy 112,
który określa, że w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części
majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba,
której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.
Pojęcie zorganizowanej części przedsiębiorstwa ustawodawca krajowy zdefiniował w art. 2 pkt 27e VATU. Przepis
ten stanowi, że jest to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników
materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań
gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.
Ponieważ podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym, pojęcia z zakresu tej daniny
publicznoprawnej powinny być jednolicie interpretowane we wszystkich krajach członkowskich. Stąd też sąd
I instancji, czego zresztą nie kwestionuje autor skargi kasacyjnej, definiując pojęcie zorganizowanej części
przedsiębiorstwa odwołał się do orzecznictwa TSUE. W orzeczeniach tych wskazywano, że pojęcie przekazanie (...)
całości lub części aktywów należy interpretować w taki sposób, iż obejmuje ono przekazanie
przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie
niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić
samodzielną działalność gospodarczą, lecz nie obejmuje samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu
produktów (pkt 24 wyroku TSUE z 10.11.2011 r. w sprawie C-444/10 Finanzamt Lüdenscheid przeciwko Christel
Schriever). Analogiczny pogląd wyrażony został w wyroku z 27.11.2003 r. w sprawie C-497/01 Zita Modes Sarl
przeciwko Administration de I’enregistrement et des domains.
Wskazane zatem w art. 2 pkt 27e VATU cechy zorganizowanej części przedsiębiorstwa takie, jak wyodrębnienie
organizacyjne, finansowe i funkcjonalne (rozumiane jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań
gospodarczych) składają się na akcentowaną w orzecznictwie TSUE zdolność majątku lub jego części do
prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.
Istotnym bowiem elementem decydującym o wyłączeniu transakcji z zakresu podatku od towarów i usług jest
traktowanie nabywcy jako następcy prawnego przekazującego majątek, z czego TSUE wywodzi konieczność,
aby zbywany majątek lub jego część (przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część na gruncie VATU)
składały się właśnie na całość zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Oczywistym jest,
że „przedsiębiorstwo”, rozumiane jako całość majątku, zdolne jest do prowadzenia takiej działalności. Zdefiniowanie
zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jako części majątku zdolnej spełniać określone zadania, zapobiegać ma
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tej części majątku, której można przypisać cechę posiadaną przez
przedsiębiorstwo – ową zdolność do realizacji określonych zadań gospodarczych, która to cecha warunkuje
wyłączenie z zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Z drugiej zaś strony, opodatkowane pozostają
czynności zbycia „pojedynczych” (niepowiązanych w całość) składników majątkowych przedsiębiorstwa.





Okoliczność, że zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzy zespół składników majątkowych zdolny do
prowadzenia niezależnej (samodzielnej) działalności gospodarczej należy rozumieć w ten sposób, że w kształcie,
w jakim zespół ten jest zbywany, może on wykonywać określone zadania gospodarcze. Innymi słowy, realizacja
określonych zadań gospodarczych możliwa jest z wykorzystaniem tego określonego zespołu składników
majątkowych, nie zaś dopiero w połączeniu z innymi składnikami majątkowymi czy też dopiero w połączeniu
z przedsiębiorstwem nabywcy.
Specyfiką postępowania w zakresie interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego jest to, że stan
faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę jest wiążący zarówno dla organu interpretacyjnego, jak i sądu
dokonującego kontroli legalności. Tenże stan faktyczny wiąże bez względu na to, czy jest on zgodny
z rzeczywistością, czy też jest zupełny. Oczywiście swoiste „ryzyko” podania niepełnego stanu faktycznego obciąża
wnioskodawcę.
W podanym przez wnioskodawcę stanie faktycznym organ interpretacyjny wskazuje na następujące okoliczności
świadczące o braku możliwości prowadzenia samodzielnie działalności gospodarczej. Zdaniem kasatora świadczą
o tym:
a) brak przyporządkowania osiąganych przychodów do danego wydziału produkcyjnego i nieposiadania przez
wydziały własnych środków finansowych oraz rachunków bankowych,
b) na moment wyodrębnienia pracodawcą pracowników wydziałów pozostaje spółka zależna.
Odnosząc się do ostatniej ze wskazanych wyżej okoliczności faktycznych, należy podkreślić, że oczywiście
przedmiotem aportu nigdy nie mogą być pracownicy. W podanym przez wnioskodawcę stanie faktycznym wynika, że
pracownicy zatrudnieni przy produkcji w przedmiotowych wydziałach cały czas pracowali przy obsłudze tych samych
maszyn i urządzeń. Okoliczność, że na skutek zawartej wcześniej umowy dzierżawy pracodawcą stała się spółka
zależna, nie zmienia tej oceny. Należy bowiem uwzględnić przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie stosunki
prawne wynikające z krajowych regulacji z zakresu prawa pracy. (…)
Również nie można się zgodzić z argumentacją autora skargi kasacyjnej w pozostałym zakresie. Jeśli chodzi
o samodzielność finansową, to należy podkreślić, że przychody osiągają tylko wydziały produkcyjne, które są
przedmiotem aportu. Ponadto zakład przyporządkowuje koszty funkcjonowania do każdego z wydziałów. Należy
zatem się zgodzić z sądem I instancji, że wskazane we wniosku wyodrębnienie finansowe jest wystarczające
w rozumieniu art. 2 pkt 27e VATU. Nie ma także obowiązku posiadania odrębnych rachunków bankowych
i własnych środków finansowych.
Z powyższych względów NSA na podstawie art. 184 ­PostSądAdmU oddalił skargę kasacyjną. (...)
Wyrok NSA z 23.11.2017 r., I FSK 327/16